ديوان سنايي

در سراي تيره رويان همچو جان گويا مشو
در ميان خيره رايان همچو تن الکن مباش

در ميان تيرگي از روشنايي چاره نيست
در جهان تيره اي بي باده روشن مباش

از بزرگيست در دماغ تو کبر
وز کريميست در نهاد تو هنگ

نام تو در ازل نشانه نهاد
خوشدلي در مزاج مردم زنگ

گه خروشان چو در نبرد تو ناي
گاه نالان چو در نبرد تو چنگ

گاه در خوي چو اسبت اندر تک
گاه در خون چو تيغت اندر جنگ

آنچه در وقعه قنوج تو کردي از زور
و آنچه در پيش شهنشاه نمودي از جنگ

جلال وحدت او در قدم به سرمد بود
صفات عزت او باقيست در آزال

ز قطره ابر کند در صدف به حکمت در
ز عين قدرت آرد هزار نهر زلال

روح را در عالم روحانيان کن آبخور
نفس را در سم اسب روح کن قطع المنال

جرم قمر از فر تو در دادن دارو
چون مجتمع النوري ست در کل منازل

شطرنج به شاهمات بر بندم
در ششدره مهره اي در اندازم

اين بربط غم گداز در وصلت
در بهر نهم و بشرط بنوازم

آن دم از خاک برانگيزم در روز قيامت
در چنان انجمني پرده ز رازت ندرانم

همتي داريم عالي در ره ديوانگي
درد چون از علم زايد جهل را بر در نهيم

به خرابات روح در تازيم
در به روي خرد فراز کنيم

در زمين بي زمين سجود بريم
در جهان بي جهان نماز کنيم

هستي ما پادشاها چون حجاب راه تست
چشم زخم نيستي در هستي ما در رسان

نه در کعبه مجاور بود چندين سالها بلعم
نه در کوي ضلالت بود چندين روزها عثمان

اسب شادي و طرب در صف ايام در آر
مگر از زحمت اسبت برمند اين گذران

دست در گردن ايام در آريم از عقل
پاي برداريم از سيرت نيکو نظران

در شکمش ز نوعها علت
در دو چشمش ز جنسها يرقان

کمال گردد در جاه او همي عاجز
جمال ماند در وي او همي حيران

هميشه تا نبود جاي در بجر دريا
هميشه تا نبود جان زر بجز در کان

چند ازين در جستجوي و رنگ و بوي و گفتگوي
خويشتن در تنگناي نفس انسان داشتن