ديوان سنايي

باز در رعنا سراي طبع طراران چرخ
بهر اين نو خاستگان در کهنه پيرايي شدند

باز بينا بودگان همچو نرگس در خزان
در بهار از بوي گل جوياي بينايي شدند

بيدلان در پرده ادبار متواري شدند
دلبران در حلقه اقبال پيدايي شدند

چو تو در مصحف از هوا نگري
نقش قرآن ترا کند در بند

هين که در دست تست قفل امروز
در هر هفت محکم اندر بند

کشتيي را غرق گردانند در درياي غيب
کشتيي را هم ز صرصر تا در معبر برند

عالمان را در جنان با غازيان سازند جاي
ساقيان را در سقر نزديک رامشگر برند

در مصاف عاشقان در سينه هاي بي دلان
ضربت قرب وصال از درد ناپيدا زند

در قعر و دوزخند نه جني نه انسيند
در چاه وحشتند نه يوسف نه بيژنند

دور از شما و ما چون در آيند در سخن
گويي به وقت کوفتن زهر هاونند

تا نهنگش در عجم گرد زمين چون عمرست
تا هزبرش در عرب غرنده ابن عم بود

هفت سياره روانند وليک از رفتن
ماه در رفعت و در سير چو کيوان نشود

هفت سياره روانند و ليک از رفتن
ماه در رفعت و در جرم چو کيوان نشود

سست گفتار بود درگه پيري در علم
هر که در کودکي از جهد سخندان نشود

اي چنان در خور هر مدح که مداح ترا
شعر در مدحت تو مايه بهتان نشود

ور سنايي همچو زنجيرست در حلق شما
حلق او گيريد چون حلقه برون در نهيد

در جهان شاهدي و ما فارغ
در قدح جرعه اي و ما هشيار

گه کند ماه نقشت اندر دل
در خزر هندو در حبش بلغار

تا ز اول خمش نشد مريم
در نيامد مسيح در گفتار

از خنده جهان سازي و از غمزه جهانسوز
در صلح دلاويزي و در جنگ جگرخوار

در روزه چو بي روزه بنگذاشته ايمان
اکنون که در عيدست بي عيدي مگذار

عالمي در باديه قهر تو سرگردان شدند
تا که يابد بر در کعبه قبولت بر بار

زير مهر پادشاه زري در آرد روزگار
گر نفاق اندروني پاک آيد در عيار

در سراي شرع سازد علم دارالضرب درد
در پناه شاه دارد مرد بيت المال کار

تا بود دل در فريب نقش جادو جاي گير
کي شود در حلقه مردان ميدان پايدار