ديوان سنايي

حلقه زلف تو در گوش اي پسر
عالمي افگنده در جوش اي پسر

زان که تا در بند و زنجير توايم
از در بنديم و زنجير اي پسر

قمار خانه دل را هميشه در بازست
نکرد هيچ کس اين در به روي خلق فراز

بر در ديوار خود ايمن مباش
بر حذر هان از در و ديوار باش

در ميان عارفان جز نکته روشن مگوي
در کتاب عاشقان جز آيت مشکل مباش

دلم برد آن دلارامي که در چاه زنخدانش
هزاران يوسف مصرست پيدا در گريبانش

در دل از عشق تو دوزخ مي نمود
در کنار از ديده جيحون بود دوش

از کمال هجر در صحراي درد
تير در پرتاب بودم دي و دوش

در عاشقي آنجا که ورا پاي مرا سر
در بندگي آنجا که ورا حلقه مرا گوش

آوازه در افتاده به هر جا که سنايي
در مکتب او کرد همه تخته فراموش

تا به بستانم نشاندي بر بساط انبساط
ناگهانم در برآوردي و ماندي در بساط

در خم چوگان زلف دلبران انداخت دل
هر که با خوبان سواري کرد در ميدان عشق

دوستانم بر سر کارند در بازار عشق
من چو معزولان چرا در گوشه اي بنشسته ام

چنگ در زنجير زلفينش زدم
لاجرم چون حلقه بر در مانده ام

دخل و خرج روز شب را در ميان
در سيه رويي چو دفتر مانده ام

ما عاشق همت بلنديم
دل در خود و در جهان چه بنديم

سوختم در عاشقي تا ساختم با عاشقان
عاجزم در کار خود يارب ندانم چون کنم

در دريا غلام خنده تست
اي شکر لب چه در ثريا هم

بر در زده اي چو حلقه ما را
ما رقص کنان که در سراييم

خصمان ما اگر در خوبي ببسته اند
ما در وفاش چندين درها گشاده ايم

در آتش تيمار تو تا سوخته گشتيم
در کنج خرابات مي خام گرفتيم

جادوي فرعونيان در جنبش آمد باز و نيست
در کف موسي عصايي الغياث اي دوستان

ديده روشن جز از من در همه عالم که داد
در بهاي توتيايي الغياث اي دوستان

خامند و پخته مانا تو دو شراب داري
در خام پخته گردان در پخته خام گردان

وان طيره گري کردن و در راه نشستن
وان سنگدلي کردن و در حجره دويدن