ديوان شمس

عاشق شو و عاشق شو بگذار زحيري
سلطان بچه اي آخر تا چند اسيري

سلطان بچه را مير و وزيري همه عار است
زنهار بجز عشق دگر چيز نگيري

اي دل بچه زهره خواستي ياري را
کو کرد هلاک چون تو بسياري را

آخر بچه عيب مي گريزند از او
از عيب عفيف است و گناهش اينست

شاد آنکه ز دور ما يار ما بنمايد
چون بچه خرد آستين برخايد

تا چند دوي از پي نان و دينار
اي کافر و کافر بچه آخر دين دار

هرچند ز روي لطف او خوش خنديد
آخر بچه روي آنچنان مي کردم

آخر بچه خرمي زنم راه نشاط
آخر به کدام دلخوشي خوش باشم

اسرار شنو ز طوطي رباني
طوطي بچه اي زبان طوطي داني

اي جان چو به لب رسيدي از قالب من
آخر بچه خوشدلي برون مي نشوي

امروز ندانم بچه دست آمده اي
کز اول بامداد مست آمده اي

ديوان ناصر خسرو

تخم اگر جو بود جو آرد بر
بچه سنجاب زايد از سنجاب

اسلام ردائي ز رسول است و، امامان
از عترت او، حافظ اين شهره ردااند

تنت فرزند گياه است و گيا بچه خاک
زين هميشه نبود ميل مگر سوي نياش

گيتيت گربه اي است که بچه خورد
من گرد او ز بهر چه دوران کنم

بچه خاکي و نبيره ي فلک
مادر زيرين و پدرت از برين

بررس کز اين محل بچه خواري برون شدند
اسفنديار و بهمن و شاپور و اردوان

زمن رسته اي تو اگر بخردي
بچه نکوهي آن را کزو رسته اي؟

خسرو و شيرين نظامي

به قدر مرد شد روزي نهاده
ز بازرگان بچه تا شاهزاده

به خونخواري مکن چنگال را تيز
کز اين بي بچه گشت آن شير خونريز

درخت تود از آن آمد لگدخوار
که دارد بچه خود را نگونسار

هفت پيکر نظامي

صلب شاهان همين اثر دارد
بچه يا سنگ يا گهر دارد

شرف نامه نظامي

من اينجا به خدمت شده سربلند
زن و بچه آنجابه زندان و بند

اقبالنامه نظامي

به بالا شود مرد و فرزند زير
بود بچه شير زنجير شير

سوي کوه شد پير و با او جوان
چو بچه که با شير باشد دوان

مخزن الاسرار نظامي

گربه بود کز سر هم پوستي
بچه خود را خورد از دوستي

جمله بر آن کز تو سبق چون برند
سکه کارت بچه افسون برند

با همه خردي به قدر مايه زور
ميل کش بچه شير است مور

ديوان وحشي بافقي

اين کرم ز معده که افتاد
اين بچه چار ماهه چون زاد

فرزندک خرد ارده است اين
يا بچه موش مرده است اين

هفت اورنگ جامي

گفت روباه بچه با روباه
کاي ز مکر سگان ده آگاه

ناقه چو زمام سستتر ديد
بر بوي بچه ز راه گرديد

آن لحظه که قيس را خبر شد
تا بچه خويش رهسپر شد

ميلي دو سه چون بريد ناقه
دور از بچه رنج ديد و فاقه

وان بچه که ناقه را غمش کشت
آرامگهش بود پس پشت

وآهو بچه گان به خير و خوبي
پيش قدمش به پايکوبي

گفت با روباه بچه مادرش
چون به باغ ميوه آمد رهبرش

باش خدايا به کمال کرم
حافظ او ز آفت هر کج قلم

چو آرد از مشيمه بچه بيرون
به جاي شير از دلها مکد خون

ديوان هلالي جغتايي

گفتست: بخواند سنگ آن کوي سلامم
بنگر که: سلامي بچه اسلوب نوشتست

بي يار بعالم نتوان بود، هلالي
عالم بچه کار آيد اگر يار نباشد؟

دور از تو چه گويم: بچه حالست هلالي؟
درمانده بدرد دل خونين جگر خود

تا چند جفاگاري، شوخي و دل افگاري؟
جايي که وفا باشد اينها بچه کار آيد؟

تو پري، يا ملکي؟ يا مه اوج فلکي؟
حيرتم سوخت، ندانم، بچه نامت گويم؟

ديوان عرفي شيرازي

آمدم صبحدم و شام برفتم ، بشنو
که چسان آمدم اينجا ، بچه عنوان رفتم

ره نفرين حسودان تو رفتم ليکن
آن نيرزد که بگويم بچه عنوان رفتم

ز اتفاق طبايع درآشيان وفاق
شود بطعمه شاهين بزرگ بچه حمام

ماهي که فلک چو او نديده
از من بچه جرم ، سرکشيده

گفتيم عيب تو عرفي بچه پوشيم بگوي
هرلباسي که تو مي پوشي ازان بهتر نيست

از خال وخط وزلفش هندو بچه ها ديدم
پاها زده بر مصحف بتخانه چنين بايد