خسرو و شيرين نظامي

ببين قارون چه برد از گنج دنيا
نيرزد گنج دنيا رنج دنيا

يکي گفتا لطافت روم دارد
لطف گنج است و گنج آن بوم دارد

ز خاکش باد را گنج روان بود
مگر خود گنج باد آورد آن بود

عطايش گنج را ناچيز مي کرد
نسيمش گنج بخشي نيز مي کرد

ليلي و مجنون نظامي

گنج تو به بذل کم نيايد
وز گنج کس اين کرم نيايد

شد در رهش از بسي خزانه
آن خانه گنج گنج خانه

در جستن گنج رنج مي برد
بي آنکه رهي به گنج مي برد

اي گنج ولي به دست اغيار
زان گنج به دست دوستان مار

هم گنج شدي که در زميني
گر گنج نه اي چرا چنيني

هفت پيکر نظامي

رنج برد تو ره به گنج برد
ببرد گنج هر که رنج برد

گنج بر سر مشو چو ابر سفيد
پاي بر گنج باش چون خورشيد

شه چو بر قفل گنج يافت کليد
و اژدها را ز گنج خانه بريد

چون تو بر گنج گنج افزودي
من خجل گشتم ار تو خشنودي

کان هر گنج کافريد خداي
منم آن گنج را طلسم گشاي

دست بر گنج در دراز کند
تا در گنج خانه باز کند

جز به گنج و سپه نديد پناه
کالت نصرت است گنج و سپاه

گنج خود را به گوهر آکندي
گوهر و گنج من پراکندي

لشگر و گنج را رساندي رنج
تا نه لشگر به جاي ماند و نه گنج

شرف نامه نظامي

شنيد از دبيران دينار سنج
که زر زر کشد در جهان گنج گنج

کجا گنج داني پشيزي در او
که از گنج او نيست چيزي در او

درگنج بگشاد بر گنج خواه
توانگر شد از گنج و گوهر سپاه

چو تاريک شايد شدن سوي گنج
که گنج آيد از روشنائي به رنج

به زير زمين گنج را جاي کرد
طلسمي بر آن گنج بر پاي کرد

جهان گشتنش گرچه با رنج بود
همه راه او گنج بر گنج بود

اقبالنامه نظامي

جهان را چنين گنج گوهر بسيست
کليد در گنج با هر کسيست