جمشيد و خورشيد ساوجي

چو دري در صدف تنها نشسته
زهر يک غمزه عقدي در گسسته

فتاده روي صحرا نيل در نيل
گرفته گرد کحلي ميل در ميل

پي نظاره، در هر برج و بارو
نشستند ماهرويان روي در رو

فضايي ديد شادي ميل در ميل
کشيده پيلبانان پيل در پيل

دو رويه چاوشان استاده بر در
حمايل تيغ در بر چون دو پيکر

مي اندر جام زر چون زهره در ثور
قدح چون انجم و سياره در دور

هر آنکس کو کند با باده هستي
در آخر سر نهد در پاي مستي

سر بدخواه در چوگان فکنده
ز غبغب گوي در ميدان فکنده

دو چشمش چون دو در در عين برزخ
دهان و سر چوچاه ويل و دوزخ

کنون در کار شادي من حزينم
غمي در دل نمي آيد جز اينم

بباشم در رهش تا زنده باشم
بدين در کمترينش بنده باشم »

چو مهرابش در آن شب ديد بشناخت
که خورشيدست سر در پايش انداخت

در آن مهتاب خرم بود خورشيد
نشسته چون گلي در سايه بيد

دو شب در منزلي نگرفت آرام
سپه مي راند يکسر تا در شام

سمن را يافت در والا حصاري
ببسته لاله زاري در ازاري

بلورين کوه در زير کمرگاه
در آن کوه و کمر دل گشته گمراه

دو همبر در بر او کرده فراهم
بر آن در بند مهر خاتم جم

اگر چه تلخ بار آمد در ختم
در آخر عقد حلوا کرد بختم

ملک در دست و پاي ما در افتاد
سرشک آتشين از ديده بگشاد

دل من در جواني داشت طيري
که دايم در هوا مي کرد سيري

ديوان سنايي

با تو در صدر نشستيم هلا
در ده آواز مباح اي پسرا

نيست بي ديدار تو در دل شکيبايي مرا
نيست بي گفتار تو در دل توانايي مرا

آهوان در بزم شيران در شکار
بنده آن خواب خرگوش شما

خنده تو چون دم عيساست کو
هر چه در لب داشت در دندان تراست

چند گويي کان و کان يک ره ببين
کانچه در کانست در ارکان تراست