جمشيد و خورشيد ساوجي

خروش چاوشان از در برآمد
سر خوبان روم از در درآمد

چو نرگس تا به کي ساغر پرستي
قدح در دست و سر در خواب مستي؟

شکر لب را در آن بتخانه تنگ
نهان بنشاند چون ياقوت در سنگ

صبا بر بوي او در باغ پويان
گلي همرنگ او در جوي جويان

همي گفت اي چو شکر مانده در تنگ
چو ياقوتي نشسته در دل سنگ

شبي در پاي سروي ساخت منزل
که همچون سرو بودش پاي در گل

گهي در بحر گردي با نهنگان
گهي در کوه باشي با پلنگان

چو بادش در گلستان بود همدم
چو شمعش در شبستان بود محرم

خيالش هر زمان در سر همي تاخت
نهان در پرده با جم عشوه مي باخت

بر آن در پرده اي خوش ساز کردن
نوايي در حصار آغاز کردن

که در هندوستان سنگين وطن داشت
پريدن در هواي ملک چين داشت

مرا جاني است مرکب رانده در گل
از آن ترسم که ناگه در پي دل

رود جان و تنم در گل بماند
مرا شوق رخت در دل بماند

حديثم را چو در ميدار در گوش
مکن زنهار پندم را فراموش!

صنم در نامه مي کرد اين غزل درج
به تضمين در غزل کرد اين غزل خرج

اي آرزوي جانم در آرزوي آنم
کز هجر يک حکايت در گوش وصل خوانم

داني چگونه باشم در محنت حبيبم
ز آن پس که ديده باشي در دولتي چنانم

در آن غمنانه چون داد سخن داد
دل خود در ميان نامه بنهاد

جهان چون در لباس شب روان شد
ز سهمش روز در کنجي نهان شد

روان چون ماه شد در پايش افتاد
گرفتش در کنار آن سرو آزاد

ملک را گفت مهراب اي خداوند
دريغ است اينچنين در دانه در بند

ازين شکر چرا در تنگ باشد؟
چنين گوهر چرا در سنگ باشد؟

از آن گل در کنار دوستانست
که گل را دايما زر در ميان است

به هر ديبا حديثي نغز مي گفت
به تحسين در زه در گوش مي سفت

چو گل در غنچه بايد دختر بکر
در دل بسته بر انديشه و فکر