ديوان سلمان ساوجي

آورد بهم تير و کمان را در دست
تير آمد و در خانه خويشش بنشست

گل زر به کف و شراب در سر دارد
در گوش ز بلبل غزلي تر دارد

فراقنامه ساوجي

به يک پي بساط فلک در نوشت
چو تير از کمان فلک در گذشت

برو حلقه در گوش کن اي پسر
همي گرد بر آستانش چو در

اگر در قناعت گريزد کسي
نبايد شدش بر در هر خسي

زرافشان چو خورشيد در گاه بزم
سرافشان چو شمشير در گاه رزم

دو گنجش نهان در دو کنج دهن
نبودش در آن کنج گنج سخن

چو چشم و لب خويشتن کامياب
گهي در شکار و گهي در شراب

گه آتش فکندي هوا در سحاب
گهي سوختي در زمين پاي آب

درين موسم و در چنين حالتي
ملک بود در خوشترين حالتي

دلش بود در بند سوداي يار
وز آن مستي دوش در سر خمار

در انديشه شاه ناگه گذشت
که بايد بساط سخن در نوشت

بر آن نامه بس در و گوهر فشاند
به گوهر چو چشم خودش در نشاند

ز سوز دلم آتشي در گرفت
در افتاد و گيتي سراسر گرفت

که آب روان بخش در جويبار
بپرورد سرو سهي در کنار

روان جان شيرين من در طلب
برآمد به لب گفت در زير لب

فرود آمد و رفت در بارگه
زمين را ببوسيد در پيش شه

نگارش ستاده در آن انجمن
چو سرو سهي در ميان چمن

در افکند دريا بر ابرو گره
بپوشيد در آب ماهي زره

وز آن پس در آن مرز ماهي نشست
در عدل و بيداد بگشاد و بست

رخش در فروغ جمالش به تاب
کشيده سپهر در رخ آفتاب

سر بخت بنهاد در پيش تخت
شهنشه گرفتش در آغوش سخت

به آب مژه پاک مي شويمت
تو در خاک و در آب مي جويمت

در اول بسي بي قراري نمود
در آخر بجز صبر درمان نبود

که در خانه با يار خوردن جگر
به است از شکر در مقامي دگر