ديوان سلمان ساوجي

در جهانداري نظيرت ديده گردون نديد
در جهانداري همه چيزت مهيا جز نظير

اي خداوندي که از درياي خاطر دم به دم
در ثنايت عقدهاي در مکنون آورم

خلق او را معجز عيسي مريم در نفس
دست او را قدرت موسي عمران در بنان

چون درم آواره گردان در جهان تا مي دهم
شهرت آوازه احسان سلطان در جهان

طاعت امر تو در مذهب جباران فرض
طوق فرمان تو در گردن دين داران دين

عشقت در غارت درون زد
با عشق تو در نمي توان بست

در ذيل محمدي زد اين دست
در دولت احمدي زد آن دم

در ملک تو صد چو مصر جامع
در کوي تو صد چو نيل سايل

در سر من مهر او سوزش و سود فکند
شوق رخش آتشي در من شيدا فکند

در ترازوي عمل در هم احسان تو را
بر نقود حسنات دو جهان رجحان باد

صاف فلک مجوي که درد است در عقب
نوش جهان منوش که نيش است در ميان

در هواي بارگاهت عقل و دين جان يافته
در فضاي پيشگاهت جان و دل والا شده

لطف و فضل و رحمت حق در لبت جا يافته
آفتاب آسماني در دلت پيدا شده

آنکه چوگان مروت در خم چوگان اوست
لاجرم گوي فتوت در خم چوگان اوست

اين منم در خطه دل عالم جان يافته
وين منم در عالم جان ملک ايمان يافته

هيچ نقدي در خلاص بوته عالم نماند
هيچ نوري در چراغ دوده آدم نماند

زين مصيبت در زمين واقع نشد در دور تو
آسمانا زان زمان کآغاز دوران کرده اي

سلطنت ديدي و هاياهوي او در عهد شاه
بشنو اکنون گريه ها در گريه هوياهاي او

در لباس پادشاهي ذکر درويشي کنم
عقل پيرش در دل آرم يا جواني گويمش

در خون لاله ام که چرا در چنين عزا
باشد سر پياله و سوداي ساغرش

در کوه سنگ دل نگر از چشمه هاي او
آب روان، روان شده در روي مرغزار

من با کمر تو در ميان کردم دست
پنداشتمش که در ميان چيزي هست

در طيره ام از باد که آمد سويت
وز شانه که دست مي زند در مويت

خود سايه که باشد که فتد در پيشت؟
خورشيد که باشد که جهد در کويت؟

در معرض رويت قمر آمد به شکست
در رشته لعلت شکر آمد به شکست