167906 مورد در 0.08 ثانیه یافت شد.
ديوان ناصر خسرو
از اينجا در طريق دين مثالي
خسرو و شيرين نظامي
نظامي را ره تحقيق بنماي
گواهي مطلق آمد بر وجودش
نيابي در جوابش لن تراني
که تخليطي کند در بارگاهش
وزين آمد شدن مقصودشان چيست
در اصطرلاب فکرت روشنائي
بر آن بخشودني بخشايش آور
کمالي در نيابد جز سپندش
صبوحش تا قيامت در حسابست
عروسي در وقايه شهربند است
که پيش عاقلان دارد درستي
هميدون در مداين کاخ پرويز
خدنگ افتادش از شست جواني
که در ملک سخن صاحبقراني
بجز بادي نيابي در بروتم
نهاده خسرو پرويز نامش
که مطلق يوسف مصرست گوئي
وزو بسيار حکمتها در آموخت
همه در خدمتش فرمان پذيرند
بود در خدمتش هفتاد دختر
به کوهستان ارمن شد شتابان
کشيشاني بدو در سالخورده
بنوشانوش مي در جام کردند
فسوني به نديد از راستگوئي
ز در بستند بر ديبا طرازش
زمستاني در آنجا عيش سازي
چو زردشت آمده در زند خواني
بسان مرغ در پروازش آرد
به خلوتگاه آن شمع زمانه
حديث رفته بر رويش نياورد
هنوزش شور شيرين در دماغست
ثناها گفت افزون از قياسش
جمالت در پناه ناآزموده
شگفتي مانده در چابک سواري
شگرفان شکوفه شانه در موي
رياحين در تذروان پر نشانده
به بازي بود در پائين سروي
به بازي بود در نخجير گاهي
درخت نارون پيچيده بر نار
گهي بستن بنفشه بر بناگوش
نيستاني بد آتش در فتاده
خراسان را در افزود آفتابي
شهنشاه پريرويان در آغوش
گهي پنهان کشيدن در کنارش
بياري جايروبي بست بردم
ترا دادند و بادش در دميدي
که يابد در طبيعت نوشمندي
گشاد ابرويها در دلنوازي
کشيده صف غلامان سرائيش
در آرايش بدي خورشيد ماهي
همي زد باربد در پرده تيز
در او تهديدهاي مادگانه
چرا مي جويم آب زندگاني
ميان در بسته و بازو گشاده
ز گرمي سوخته همچون چراغش
شده پيوند فرهادش فراموش
گهي در موکب گوران دويدي
نيامد بيش پرسيدن صوابش
وجودي دارم از سنگ آفريده
اميد اندر جواني بسته بودم
که با چندان چراغش کس نبيند
به شيرين نامه شيرين نوشتن
تغيرهاي حال آفرينش
فسونگر بود وقت نغز گوئي
پر و منقار مرغ صبح گاهي
دليران رخت در صحرا کشيدند
پياده در رکابش تاجداران
کلاه کيقبادي کژ نهاده
شکارافکن شکارافکن همي راند
کلاه خسروي بر گوشه گوش
ندارم طاقت زخم فراقش
روان شد چون تذروي در هوائي
کنم در بيعت بيعت خموشي
بناي پادشاهي در نگردد
جوان بودم چنين باشد جواني
هنوز از راه جباري در آئي
چو دلداران مدارائي نکردي
هنوزم در دريائي نسفته است
هنوزم آب در جوي جوانيست
وليعهد شکر در يتيمم
غزالان از من آموزند بازي
به روي ديگران در پيش کردن
غلط گفتم در روزي فراخست
هزارت سال در شاهي بقاباد
مکن بازي به مرواريد گوشم
مبارک بادم اين پرهيزگاري
چو در دست آمدي سوزنده بودي
کند هر کودکي بروي سواري
حبش را بسته دامن در سپاهان
وشاقي جز غلامان سرائي
بجاي طوق در گردن فکندي
شده در مهد ماهي اژدهائي
شکفته در کنارش خرمن گل