ديوان سلمان ساوجي

بازا، که عمر جز نفسي نيست و آن نفس
يکبارگي، در آمدن و در شدن برفت

نقد گنجينه آن خانه، چو در سينه ماست
به گدايي به در خانه، چرا بايد رفت؟

مطرب بساز پرده، که خون مخالفان
ساقي دور، در قدح و در سبو گرفت

مرا گويند در کويش، مرو کانجاست، هم جانان
کسي در منزل جانان چرا تشويش جان دارد؟

در شرح پراکندگي ماست، وگرنه
زلف اين همه سر، بهر چه در دوش تو دارد؟

مگر زلف او گفت در گوش او
صبا در گذر بود از آن بوي برد

عذارت خط به بخت ما در آورد
سيه بختي است ما را ما در آورد

در سلک بندگانت گر نيست نام ما را
در نامه گدايان، باشد که نام باشد

در خلوتي که عاشق، بيند جمال جانان
بايد که در ميانه، غير از نظر نباشد

بر آستان تو دريا دلي تواند زيست
که در بجاي سرشکش در آستين باشد

نگنجد هيچ ديگر در دل آن را
که در خاطر تمناي تو باشد

خوش دولتي است عشقت تا در سرکه باشد
پيدا بود کزين مي در ساغر که باشد؟

هر دل که ديد چشمت، آورد در کمندش
ترکي چنين دلاور، در لشکر که باشد؟

حالي غريب دارم، شرح و حکايت آن
در نامه که گنجد؟ در دفتر که باشد؟

نه در حديقه خوبي بود چنين سروي
نه در سپهر نکويي چو تو خوري باشد

بس سرکه رفت در سر بازار شوق ما
خود کيست آنکه در سر بازار ما نشد؟

مرو زنهار در بستان که گر خاري به ناداني
سرانگشت تو بخراشد دلم در سينه بخروشد

در خرابات مرا دوش به دوش آوردند
بيخودم بر در آن باده فروش آوردند

کنج خرابات مغان، گنجينه اسرار دان
کو مرد صاحب راز تا، در يوزه زين در کند

گاه در مصطبه دردي کش رندم خوانند
گاه در خانقهم صوفي صافي دانند

سخن پير مغان است که در دير کسي
که سبک در نکشد رطل گران ره ندهند

ريخت سلمان در پيش، از ديدگان
گوهري کز لطف او، در گوش بود

بنشست در درونم و غير از خيال يار
رخصت نمي دهد که کسي در درون رود

پيوسته جمال تو بود در نظر من
خود غير جمال تو مرا در نظر آيد

چون گشت علم سلمان، در عشق ميندازش
در خيلت اگر باشد، ما را قلمي شايد