ديوان شاه نعمت الله ولي

عشق او در دل نهان مي دارمش
درد درد عشق او ما را دواست

نعمت الله تا غلام سيد است
شاه عالم بر در او چون گداست

ما در غم هجر و يار واصل
جان تشنه و دل غريق درياست

در آينه روي خويش بيند
هر ديده که او به خويش بيناست

هرکجا پيري است طفل پيرماست
اين چنين پيري در اين عالم که راست

در صفات و ذات او ديدم عيان
مظهر ذات وصفات کبرياست

آفتاب است او و عالم سايه بان
عالمي در سايه آن پادشاه است

گر شخص نمي بيني در سايه نگر باري
همسايه او مائيم اين سايه از او پيداست

موجيم در اين دريا ماييم حجاب ما
چون موج نشست از پا مائي ز ميان برخاست

در نظر داريم بحر بيکران
آب روي ما همه از عين ماست

عشق در دور است و ما همراه او
سير ما بي ابتدا و انتهاست

ما ز دريائيم و دريا عين ما
هم حجاب ما در اين دريا ز ماست

آفتاب است و ماه خوانندش
نورچشم است و در نظر پيداست

عشق بالاش در بلام انداخت
خوش بلائي بود کز آن بالا است

هرکه با ما نشست در دريا
نزد ما آب روي ما از ماست

اين و آن در جهان فراوانند
نعمت الله از همه يکتاست

کي تواند هرکسي رفتن طريق عشق را
زانکه هم در منزل اول فنا اندر فناست

بي ملامت پاي در کوي غمش نتوان نهاد
رهروي کو بي ملامت مي رود آيا کجاست

چشمي که نديد نور رويش
بينا نبود که در حجاب است

سيد مست است در خرابات
او را چه غم ار جهان خراب است

موج است حجاب ما در اين بحر
يا آب که آب را حجاب است

نقشي که خيال غير بندد
در ديده ما خيال خواب است

در گلشن اگر بلبل سرمست گل افشاند
ما را ز گلستان همه مقصود گلاب است

موجي است در اين ديده دريا دل سيد
پيداست که آبست که بر آب حجاب است

غيري به تو گر روي نمايد بگذارش
کان نقش خيالي است که در ديده خواب است