ديوان شاه نعمت الله ولي

در خرابات فنا مستيم وبا رندان حريف
ذوق اگر داري بيا آنجا که آنجا جاي ماست

در سر ما عشق زلفش ديگ سودا مي پزد
مايه سوداي خلقي جوشي از سوداي ماست

اسم اعظم در همه عالم ظهور نور اوست
جامع ذات و صفاتش اين دل داناي ماست

منزل جان جهان بر در جانانه ماست
مسکن اهل دلان گوشه ميخانه ماست

خلوتي بر در ميخانه گرفتيم ولي
حرم قدس يکي گوشه کاشانه ماست

ديده اي لؤلؤ لالا که ز دريا آرند
حاصل اشک جگر گوشه در دانه ماست

حاليا دور قمر دوران ماست
جام مي در دور واين دور آن ماست

هرکجا سيبي است بي آسيب نيست
سيب بي آسيب در بستان ماست

عشق او آب حيات وآن حيات جان ماست
اين چنين سرچشمه اي در جان جاويدان ماست

در سماع عاشقان آن ماه چرخي مي زند
خوش بود دور چنين درياب کاين دوران ماست

در سراپرده دل خلوت جانانه ماست
جنت ار مي طلبي گوشه ميخانه ماست

گنج عشقي که همه کون ومکان مي جويند
گو بيائيد که آن در دل ويرانه ماست

گنج عشقش دفينه دل ماست
نقد او در خزينه دل ماست

در دل ماچو دلبر است مقيم
آن سکونش سکينه دل ماست

عقل سرگردان ما در عشق او حيران شده
ماچنين حيران او وعالمي حيران ماست

نور چشم است و در نظر پيداست
نظري کن به بين که او با ماست

سخن ما زر است و مرواريد
هرکه در گوش مي کند زيباست

جام گيتي نما بدست آور
که در او نعمت اللهم پيداست

رند سرمستيم وبا ساقي حريف
همچو ما رندي در اين عالم نخاست

نعمت الله در همه عالم يکي است
لاجرم او سيد هر دو سراست

در دل آن کس که او گنجيده است
همچو او صاحب دلي ديگر کجاست

حال ما داند در اين دريا به ذوق
يار بحري يي که با ما آشناست

ذره و خورشيد واين وآن همه
در نظر آئينه گيتي نماست

در خرابات فنا دارم مقام
خوش مقامي اين سر دار بقاست

ما ز دريائيم و دريا عين ماست
در ميان ما دوئي آخر چراست