ديوان شاه نعمت الله ولي

نعمت الله حجاب را برداشت
چون حجاب است در ميان اسباب

جام مي بر دست و مي گردم به ذوق
در خرابات مغان مست و خراب

لوح محفوظ است ما را در نظر
خود که دارد اين چنين ام الکتاب

باده مي نوشم مدام از جام عشق
در حضور سيد خود بي حساب

آينه بردار و تمثال جمال او نگر
جام مي بستان که ساقي مي نمايد در شراب

بر در ميخانه بگذر تا ببيني آن يکي
مست با رندان نشسته باده نوشان بي حجاب

ماه ما از در درآمد نيم شب
آفتاب ما برآمد نيم شب

بخت ما بيدار شد در نيم روز
عمر رفته بر سرآمد نيم شب

روز تا شب در تمنا بود دل
ناگهاني دلبر آمد نيم شب

بس که آب ديده ام بر خاک ريخت
سرو نازم در برآمد نيم شب

وصل او در روز خوش باشد ولي
بي رقيبان خوش تر آمد نيم شب

نعمت الله را درخت دولتش
از سعادت در بر آمد نيم شب

دردمند و درد نوشم روز و شب
عاشقانه در خروشم روز و شب

در خرابات مغان مست و خراب
همنشين مي فروشم روز و شب

با حضورش هر شبي آرم به روز
در هوايش باده نوشم روز و شب

زآتش عشقش چو خم مي فروش
در درون خود بجوشم روز و شب

سيدم عشق است و من در حضرتش
بنده حلقه به گوشم روز و شب

گوهر ار خواهي درآ در بحر ما
ور نمي خواهي برو ساحل طلب

حضرت جانانه را از جان بجو
خدمت دلدار خود در دل طلب

اي محقق بي حقيقت هيچ شيئي هست نيست
عارفانه آن حقيقت در همه اشيا طلب

آفتاب حسن او برچشم مردم رونمود
روشن است اين نور او در ديده بينا طلب

يک زمان در بحر ما با ما نشين
عين ما راهم به عين ما طلب

نور او در جمله اشيا مي نگر
يک مسما از همه اسما طلب

در چنين درياي بي پايان درآ
عين ما را هم به عين ما طلب

چشم ما روشن به نور روي اوست
نور او در ديده بينا طلب