ديوان سلمان ساوجي

در بيت حرم، قافله اي سايل و مهجور
در شهر يمن، طائفه اي ساکن و واصل

وانکه در عهده اسکندر حزمش نکند
رخنه در سد بقا لشکر يأجوج امل

مه پريرار علم افراخت به خاور در صبح
دوش ديدند پي نعل براقش در شام

کعبه روي صفابخش تو در حلقه موي
آفتابي است بناميزد در ظل غمام

نظر پاک تو در کتم عدم مي بيند
آنچه اسکندر و جم ديد در آيينه جام

شب اقبال نکوخواه تو در زيور روز
صبح اعمار بدانديش تو در کسوت شام

در چشمت اين اشک روان، قطعا نمي آيد وزان
طوفان اگر گيرد جهان، در خودنخواهي دادنم

تا نديم گل بود هر سال بلبل در بهار
در بهار کامراني دولتت بادا نديم!

دو در در درج داشت اين فيروزه گون طارم
سزاي افسر شاهي، صفاي جوهر عالم

گه معراج فکر او کواکب در عروج اعرج
گه تقدير وصف او عطارد در بيان ابکم

بود در دور حکم او مدار آسمان مضمر
شود در سير کلک او مسير اختران مدغم

اگر شمشير تيزت در خيال آسمان افتد
زآب تيز شمشيرت بگردد آسمان در دم

در انگشتت اگر ديدي سليمان خاتم دولت
سليمان را بماندي در دهان انگشت چون خاتم

به نور با صره ماه در سياهي شب
به خون منعقد لعل در مشيمه کان

به طيب نفحه باد شمال در شبگير
به لطف قطره ابر بهار در نيسان

بجز ثناي شما در نيامدم به ضمير
به جز دعاي شما در نيامدم به زبان

خيال يار و ديارم نشاند در کنجي
در آن ميانه سبک شد سرم زخواب گران

مدار دور فلک باد در تصرف تو
چنانکه گردش و در تصرف چوگان

لفظ تو گوهري است که در رشته خرد
دارد هزار دانه در ثمين، ثمن

هر سکه از نهيب خمار تو شد گران
دورش در اولين قدح آورد در ددن

مگذار ضايعم که بسي در به مدح تو
در گوش روزگار، بخواهم گذاشتن

پشه خاکي که پرد در هواي لطف او
در دمش سازد عظيم الشأن چومنج انگبين

هم به طوق منتت مرغان مطوق در هوا
هم به داغ طاعتت شيران مشرف در عرين

سالها غواص شد در بحر فکرت تابيافت
آسمان از بهر زيب افسراين در ثمين

گر جهان پاکيزه گوهر بودي و جوهرشناس
خود نکردي ريسمان در گردن در ثمين