167906 مورد در 0.07 ثانیه یافت شد.
مثنوي معنوي
سلطنت بيني نهان در بندگي
سوي اشکسته پرد فضل خدا
زخم ناخنهاي فکرت مي کشد
از دلايل باز برعکسش صفي
در قتال سبزوار پر پناه
اسپهش افتاد در قتل عدو
گفتنش تکليف باشد والسلام
در چراغ غير چشم افروخته
باز نستانيم چون در باختيم
وآنچ اينجا آفتاب آنجا سهاست
صفدران در محفلش لا يفقهون
چون سوي هر مشتري نشتافتند
که ندارد در بروييدن شکي
خار را گلزار روحاني کنيم
وقت مسکين گشتن تست وفنا
حفره ديوار و در غمازشان
دوزخي بودم ببخشيدم بهشت
نشکند صف بلک گردد کارزار
هم چو طوطي کوري صفراييان
پايه پايه تا عنان آسمان
از هلاک آدمي در خرميست
جز طريق خس گدايان نسپرم
هست در انکار مدلول دليل
تا نگويي جبريانه اعتذار
نامصور سر کند وقت تلاق
سابقون السابقون در راندند
در رياضت سخت تر افشارمت
تا در اندازد اسودا کالجبال
بشنو اکنون در بيان معنويش
ورنه نسيان در نياوردي نبرد
در غمام حرفشان پنهان کنند
آيت اشفقن ان يحملنها
در دلش شمع هنر افروخته
سنت احمد مهل محکوم باشد
پاسبان عهد اندر عهد خويش
در حجاب نغمه اسرار الست
چشم در زنجيرنه بايد گشاد
مدرک صدق کلام و کاذبش
در نديدي حقه را نشکافتي
زانک لا تلقوا بايدي تهلکه
بحر افکندست در بحرانتان
گرچه عمري در تنور آذري
کار رزاقيم تو کن مستوي
در دلش بشار گشتي و زعيم
تا شود امر تعالوا منتشر
در دل درياي آتش راندي
صفوت آيينه آمد در جلا
در هواي شيخ سوي بيشه رفت
يادهاشان غايبي ات مي چرند
خويشتن را بايزيدي ساخته
در هوايت طرفه انسانيستم
لاجرم نامش خدا شاهد نهاد
خود نگفتندي که بابايي بدست
که شود شاهي غلام دختري
سروري جاودانه بخشدت
مرد زنداني ديگر را خلاص
در رياض غيب جان طايرش
ديو دلال در ايمان شود
در ميان خرگهي چندين فضا
تخم در خاکي پريشان کردنست
در سرشت ساجدي مسجوديي
روسياهند و حريف سنگسار
گفته شد در ابتداي مثنوي
چون پياپي بينيش آيد ملال
در زمان خاليي ناله گرست
دلو او در اصبعين زورمند
ناگهان آن ذره بگشايد دهان
در دويدن سوي مرعاي انيس
ديوان شمس
پذيرا شو شراب احمري را
بر ما بفشاند آستين را
در باطن خويشتن تو کاني
ترکي سازند ارمني را
در عزلت جوي ايمني را
آن ساغر باقي هني را
در حسرت تست اي معلا
قربان نکنند لاغري را
مگذار حق برادري را
وي براي بنده پخته کارها
در عيش را سره برگشا
در فراقت مدارهارون را
تا بکشد چون تو گشاينده را
خوب کمندي دل آواره را
آنچ نباشد دل فرزانه را
بدانستم که در ايثار چونست
در مجلس عشق سخت رسواست
سوزنده آنک در نهان گفت
کز خرمن خود دهد زکاتت
آن در لب عاشقان چو حلواست
در پختنت آتشست کاستاست
در گوش ضمير رازدانت
در طلعت خوب خود مقيمست
در عالم کهنه آفريده ست
در آتش عشق بي قرارت
در مذهب عاشقان حرامست
وانگشتي تا نکردي عاقبت
که در آن حلقه تماشا خوشکست
در بغل عشق خزيدن گرفت
حريف عشق در اسرار باشد
بدين قندي که در دندان درآمد
گر نيست بدانک زنگ دارد