ديوان شاه نعمت الله ولي

غير او در بحر ما از ما مجو
گفتمت والله اعلم بالصواب

در خرابات جهان موجود نيست
همچو سيد عاشقي مست و خراب

جز يکي در هر دو عالم هست نيست
ور تو گوئي هست مي بيني به خواب

در خرابات مغان دامن کشان
نعمت الله مي رود مست و خراب

در خرابات نعمت الله جو
رند و مست و خراب را درياب

هر برگ گلي که رو نمايد
در عارض او گلاب درياب

گنجي است وجود نعمت الله
آن گنج در اين خراب درياب

در عين ما نظر کن چشم پرآب درياب
جام شراب بستان آب و حباب درياب

هر ذره اي که بيني جام جهان نمائيست
در طلعت چو ماهش تو آفتاب درياب

چون بلبلان سرمست بگذر سوي گلستان
چو عارفان کامل در گل گلاب درياب

در گوشه خرابات رندي اگر بيابي
با عاشقان نشسته مست و خراب، درياب

در سر زلف او پريشان شو
جمع مي باش و مو به مو درياب

با ما بنشين خوشي در اين بحر
ما را بنگر حجاب درياب

در خرابات درد دردش نوش
زان شفا خانه اين دوا درياب

مائيم حجاب ما در اين بحر
آب است حجاب آب درياب

مي در قدح است و عاشقان مست
مخمور مرو بيا و بشتاب

نقش غيري خيال اگر بندي
آن خيال است و ديده اي در خواب

غرق آبي و آب مي جوئي
گرچه با ما نشسته اي در آب

چشم بيدار ما عيان بيند
گر خيالش تو ديده اي در خواب

آنها که به چشم عقل بينند
بينند خيال غير در خواب

در بحر محيط جمله غرقيم
مانند حباب و عين ما آب

رندانه روان روم به هر در
تا دريابم ورا به هر باب

قدمي نه درآ در اين دريا
عين ما را به عين ما درياب

نقش رويش خيال مي بندم
گه به بيداري و گهي در خواب

سرموئي ز سر او گفتيم
سر زلفش از آن شده در تاب