ديوان شاه نعمت الله ولي

نور روي اوست در عالم ميان
بنگر اين آئينه نور خدا

عقل اگر خواهي برو جاي دگر
عشق اگر خواهي درآ در بزم ما

ذره اي از آفتاب نور او
نيست خالي در همه ارض وسما

هرکه او در عشق او فاني شود
از حيات عشق او يابد بقا

نقش مي بندم خيالش در نظر
گشته روشن چشمم از نور لقا

در خرابات مغان مست و خراب
باده مي نوشيم دايم بي ريا

بر در ميخانه مست افتاده ايم
خانه ما خوش تر است از دو سرا

در طريقت خرقه اي پوشيده ايم
دست ما ودامن آل عبا

در همه عالم به چشم ما ببين
سيدت آئينه گيتي نما

گرچه آب روان بود در جو
بخور آبي وليکن از دريا

با تو مقصد تو است هم خانه
در بدر مي روي کجا و چرا

بهشت جاودان ما سرابستان ميخانه
هواي جنت ار داري، درآ در جنت المأوا

چشم ما روشن به نور روي اوست
در نظر داريم از آن رو آفتاب

چون حجاب او نمي دانم جز او
روز و شب مي بينم او را در حجاب

نعمت الله در خراباتش طلب
همدم جام مي و مست وخراب

خوش بيا سوي ما در اين دريا
عين ما را به عين ما درياب

موج و دريا يکي است تا داني
نظري کن به چشم ما در آب

نور روي نعمت الله ديده ام
مي نمايد در نظر آن آفتاب

غير او در عمر خود گرديده اي
ديده اي نقش خيال او به خواب

ما در اين دريا به هر سو مي رويم
ساغري داريم پر آب از حباب

الهام سيد است که گويد به بندگان
ورنه چنين سخن نتوان يافت در کتاب

نعمت الله سر به پاي خم نهاد
در خرابات مغان مست و خراب

چون شدم بيدار من بودم نه او
آنکه در خوابش بديدم بي حجاب

بسته ام نقش خيالش در نظر
آفتابي رو نموده مه نقاب

در خيال خواب باشد روز و شب
هر که بيند اين چنين خوابي به خواب