ديوان شاه نعمت الله ولي

منصب عالي اگر خواهي بيا
خاک ره شو بر در خمار ما

جز يکي در هر دو عالم هست نيست
کس نکرد انکار بر اقرار ما

خوش خيالي مي نمايد روز و شب
گه به بيداري و گه در خواب ما

بحر در جوش است و رو دارد به ما
گوهر دريا همي آرد به ما

جان چه باشد که کنم در قدمت ايثارش
قاصرم گر همه عالم کنم ايثار شما

در ميخانه بگشودند، و داد عاشقان دادند
بحمدالله اجابت شد، دعاي که؟ دعاي ما

بلبل مستيم و در گلشن نوائي مي زنيم
رونقي ديگر گرفت اين گلشن از غوغاي ما

مجلس عشق است ورندان مست و سيد در حضور
روضه رضوان بود اين جنت المأواي ما

در دل سيد نگنجد غير عشق حضرتش
حضرت او کي نشاند ديگري بر جاي ما

عقل کل حيران شده در عشق او
خودچه باشد عقل سرگردان ما

هرکه آمد سوي ما با ما نشست
غرقه شد در بحر بي پايان ما

جان ما آئينه دار حضرت جانان بود
عشق او گنجي است در کنج دل ويران ما

در خيال اوست جان ما مدام
دل روان خواهد به او پيوست ما

بر در ميخانه مست افتاده ايم
بي حجاب و فارغ از هر دو سرا

رند سرمستيم در کوي مغان
نعمت الله گر همي جوئي بيا

در ديده مست ما توان ديد
آن نور، ولي به چشم بينا

ما حبابيم و عين ما دريا
نظري کن به عين ما در ما

آينه گر هزار مي نگريم
در همه ديده مي شود اسما

چشم ما شد به نور او بينا
نظري کن به نور او در ما

ما خياليم و در حقيقت او
هو معنا و فانظروا معنا

عاشق ومستيم در کوي مغان
دنيي وعقبي کجا و ما کجا

نعمت الله مست و مي نوشد مدام
در خرابات فنا جام بقا

قدمي نه درآ در اين دريا
عين ماجو به عين ما از ما

ديده عالم است از او روشن
مي نمايد چو نور در اشيا

هرچه باشد درحدوث و در قدم
از خدا هرگز نمي باشد جدا