ديوان شاه نعمت الله ولي

عاشقانه يگانه در شب و روز
درکش خود کشيده ايم ترا

نور چشمي و در نظر داريم
ما به عين تو ديده ايم ترا

رند مستي جو دمي با او برآ
از در ميخانه ما خوش درآ

ذوق اگر داري در اين دريا درآ
عاشقانه خوش بيا با ما برآ

من چنين مخمور و او مست و خراب
بر در خمار کي ماند مرا

گر نباشد صدق من صديق وار
سيدم در غار کي ماند مرا

نعمت الله را نداند هيچ کس
در همه عالم خدا داند مرا

در طريقت هرچه فرمائي، به جان فرمان برم
ماجرا بگذار با ما ماجرا آخر چرا

کفر باشد در طريق عاشقان، آزار دل
گر مسلماني، چرا آزار مي داري روا

در جهان بي خودي، من نعمت الله يافتم
گفت فاني شو، که يابي سيد ملک بقا

در محيط عشق او مستغرقيم
بر کجايي اي برادر بر کجا

عاشق و معشوق پيش ما يکي است
جز يکي خود نيست در هر دو سرا

ما در اين دريا خوشي افتاده ايم
ما ز دريائيم و دريا عين ما

بر در خلوتسراي مي فروش
ساکنيم و فارغ از هر دو سرا

آبرو جوئي در اين دريا درآ
عين ما مي جو به عين ما چو ما

در محيطي بيکران افتاده ايم
نيست ما را ابتدا و انتها

نعمت الله ساقي و ما رند مست
با حريفان در خرابات فنا

يار با ما در سماع معنوي است
گرنظر داري عيان است الصلا

هرکه را ذوقي است گو درنه قدم
جان سيد در ميان است الصلا

در بحر محيط غرق گشتيم
موجيم و حباب و عين ما ما

خم مي در جوش و ما مست و خراب
جامي از غيري چرا جوئيم ما

گنج عشقش در دل ويران ماست
غير اين گنجي کجا جوئيم ما

در خرابات مغان با نعمت الله همدميم
عاشقانه جام مي از ذوق نوشيديم ما

آشناي نعمت اللهيم و غرق بحر او
ذوق اگر داري درآ در بحر بي پايان ما

عود دل در مجمر سينه، بسوخت
بزم ما خوشبو شده از بوي ما