ديوان سيف فرغاني

هم دست او کسي نبود زآنکه ديگري
در راه دوست سير بپا او بسر کند

هرکو نه راه عشق رود در پيش مرو
واثق مشو که کور ترا ديده ور کند

گر رخ خويش بعشاق نمايي يک شب
در مه روي تو اي دوست چه نقصان آيد

گوي ميدان تماشاش زنخدان تو بس
گر دلي در خم آن زلف چو چوگان آيد

غرقه گرداب حيرت از تو شد
کشتي انديشه در درياي دل

هر دو عالم چيست نزد عارفان
ذره يي گم گشته در صحراي دل

طريق عشق جانان چيست در درياي خون رفتن
مدان آسان که دشوارست ره بي رهنمون رفتن

اهل صورت همه از معني تو بي خبرند
واهل معني همه در صورت تو حيرانند

عمر عشاق تو مانند نمازست اي دوست
لاجرم در همه ارکانش ترا مي خوانند

اين لطايف که در اوصاف تو من مي گويم
هوس آن همه را هست ولي نتوانند

در آينه چو خط سبز بر لبت بيني
زمردي شمر از لعل تر برآورده

بگير آينه يي چون رخ تو در عرقست
بدست و، آب زآتش نگر برآورده

زچشم مست تو در کوي تو چو مدهوشان
شراب عشق مرا بي خبر برآورده

بر در تو عاشقان دارند کار
دوستان با دوستان دارند کار

من از تعصب دين دشمن ترا کافر
بگويم و نکند رخنه در مسلماني

هواي چون تو پري روي در سر چومني
بدست ديو بود خاتم سليماني

هر دل که غم تو اندرو نبود
مرده شمرش که نيست جان در وي

از هر دو جهان نشان نمي گيرد
آن دل که تست يک نشان در وي

من ازسخن تو لب بهم گيرم
چون کار نمي کند زبان در وي

آنجا که مقام عاشقان تست
نازل چو زمين شد آسمان در وي

مارا وترا ازين جهان اي جان
هرچند که کردم امتحان در وي

جانيست زحزن عالمي با او
روييست زحسن يک جهاي در وي

گر جان منست دلپذيرم نيست
هرچيز(که) ازتو نيست آن در وي

سوي تو هر شبي که جامه چرخ
در گريبان کشد سر خورشيد

بر درتو زمن نماند اثر
محو شد سايه بر در خورشيد