ديوان سلمان ساوجي

در شمال فصل تابستان او، برد شتا
در مزاج آذر و آبان او، لطف بهار

تا بخواباند چمن در عهد طفل غنچه را
هر سر سالي و در جنباندش باد بهار

چند پيچيم چو زلفين تو در دور قمر؟
چند باشيم چو چشمان تو در عين خمار؟

جام بر کف نه و در باده نگر تا زصفا
حور در پرده روحت بنمايد ديدار

شرح راي تو دهد شمع فلک در اصباح
دم زخلق تو زند باد صبا در اسحار

مفردان در پيش لشکر ايستاده همچو کوه
برکشيده تيغ و دامن سخت کرده در کمر

سعي ها کردند در باب غزا ياران ولي
قلعه کفار را آخر علي برکند در

گوش دل بشنيده اين آرام در ملک و ملک
چشم سرناديده اين انصاف در عدل عمر

سعادت ازلي، در ولاي جاه تو مدغم
شقاوت ابدي، در خلاف راي تو مضمر

دست در حلقه موي تو اگر نتوان کرد
بر در کعبه کوي تو نهم روي نياز

اي همايان شده در عرصه ملکت جبار!
وي پلنگان شده در رسته عدلت خراز!

مشک خاک در او خواست که گردد اقبال
گفت در خانه ما راه ندارد غماز

آنک در عهد عفافش نتواند نگريست
در عذار سمن و قامت عرعر نرگس

زشرم قند لبت در عرق گداخت نبات
بدين ترانه گرفتند خلق در دهنش

کمان هيبتت افکنده سهم در اطراف
کمد طاعتت آورده دست در اعناق

در خط از عکس خطوطت، سطح لوح لاجورد
در گل از سهم اساست، پاي وهم تيزتک

تا در طباع آتش و آب است اختلاف
تا در مزاج باد بهارست اعتدال!

در خوي از غيرت فيض کرمش روي سحاب
در گل از طيره خاک قدمش آب زلال

خون کند نقطه امطار در ارحام صدف
بشکند مهره احجار در اصلاب جبال

زنجير بند زلفت، زد حلقه بر در دل
خيل خيال ماهت، در ديده ساخت منزل

در معرض عفافت، آن کعبه طهارت
در مجلس ثنايت، آن مصدر دلايل

جز در حصار آهن، يا در ميان آبي
مثل تويي نيارد، با تو شدن مقابل

مطرب که دوش گفتي، در پرده راز بربط
آوازها فکندست امروز در محافل

راوي اگر نوازد، اين شعر در سپاهان
روح کمال خواند، «لله در قايل »!

در راه هوا کاه وشي سارع و پران
در شارع دين کوه صفت سنگي و کاهل