ديوان سيف فرغاني

بلطف بر سر وقت من آ که در طلبت
زپا درآمدم وتو بدست مي نايي

بهجر دور نيم ازتو زآنکه هر نفسم
چو فکر در دل ودر ديده اي چو بينايي

در آمدن زدر دوست سيف فرغاني
ميسرت نشود تا زخود برون نايي

تخت دولت مي نهد در هند دين احمدي
کرسي اقبال محمودي چو غزنين مي شود

در حريم عشق شو تا بوي فقر آيد زتو
زآنکه عاشق گر فريدونست مسکين مي شود

بهر باغ در سرو چوبين بسي است
ولي باغ ما سرو سيمين خوهد

چنين حسن در نوع انسان کجاست
کسي نور مه چون زپروين خوهد

چون زپي مژده وصال روان شد
از در مصر عنايت تو بشيرم

بر در شهر دلم نقاره زد وگفت
کز پي سلطان حسن ملک بگيرم

خاتم دولت چو کرد عشق در انگشت
من ز نگينش چو موم نقش پذيرم

پاي ما بيخ فرو برده بخاک در دوست
چون درخت ازچه بهر باد سري جنبانيم

روز وشب در طلب دايره جمعيت
پاي برجاي چو پرگار وبسر گردانيم

علم دولت ما را دو جهان در سايه است
برعيت برسان حکم که ما سلطانيم

در پيش جيش همت عاشق نايستاد
سلطان ماه با سپه اختران خويش

گر زين غزل سماع کند زهره، مشتري
در پاي چنگ او فگند طيلسان خويش

تا سيف ذکر دوست بگويد بکام خود
بنهاد دوست در دهن او زبان خويش

زآتش عشقت که دل را در جواني زنده داشت
برف پيري بر سرم بنشست ومحرورم هنوز

هرگز نکرد دامن وصل ترا بچنگ
الا کسي که دست تو در آستين کند

در پيش روي دلبر رومي نژاد ما
آن نقش خوب نيست که نقاش چين کند

گرچه دارند در درون صد درد
همه موقوف يک دواي تواند

خدمت پيوسته کن تا روي بنمايد قبول
حلقه چون دائم زني ناچار بگشايند در

شعرمن در وصف او جلاب جان پرور شود
گر درآميزد بهم آب وشکر با يکدگر

از دهنش قند ريخت لعل شکر بار او
در قدمش مشک بيخت زلف پريشان سرش

در بر او ديگري مي خورد آب حيات
ما چو گدايان کوي نان طلبيم از درش

تو شيرين لب همي داني که مارا
چه شور افگنده اي در عالم جان