ديوان سيف فرغاني

ور مرا زلف چو چوگان تو در چنگ آيد
سربسر گوي زمين عرصه ميدان منست

گر دهي تاج وگر تيغ زني بر گردن
سر سرتست که در قيد گريبان منست

سيف فرغاني در عشق چنين ماه تمام
بکمال ار نرسم غايت نقصان منست

بلکه تا برسر کوي تو گدايي کرديم
پادشاهان همه نان از در ما مي خواهند

زآن جماعت که زتو طالب حورند وقصور
در شگفتم که زتو جز تو چرا مي خواهند

در عزيزان ره عشق بخواري منگر
بنگر اين قوم کيانند و کرا مي خواهند

بدان نگار که گرماه روي او بيند
شب چهارده ازشرم در محاق افتد

در نشاط (من) آنگه گشاده تر باشد
که مست باشم وساقي مرا بدر کشدا

کسي خورد مي وصلش که بي ترش رويي
چوزهر ساغر تلخش دهند در کشدا

مرا از آن رخ معني نما محقق شد
که روي او قلم نسخ در صور کشدا

زعاشقانش تأثير کرد در من عشق
که ذرهاي زمين نم زيکدگر کشدا

اگر چه باخته ام نرد عشق مي ترسم
که مهره وارم در ششدر خطر کشدا

ديدم رخ چو آتشت اي دوست چشمه ييست
هم آب لطف در وي وهم آفتاب حسن

مه کز رخت شود شب انجم نماي را
ذره چو آفتاب بود در حساب حسن

با سايه ذره اگر هم عنان شود
باآفتاب پاي نهد در رکاب حسن

در عشق که مردم رااز پوست برون آرد
ازشوق شود پاره هر جامه که بر دوزم

دانش نکند ياري در خدمت او کس را
من خدمت او کردن از عشق وي آموزم

چون سيف اگر باشم در صحبت آن شيرين
خسرو نزند پنجه با دولت پيروزم

بيمن عشق تو ديدم که روح پاک چوطفل
مسيح وار بگهواره در سخن ور شد

اگر بخانه عشق اندر آيي اي درويش
پي خلاص تو ديوارها همه در شد

شاهباز عشق چون مرغ دلي را صيد کرد
وقت اواز حال بلبل در گلستان خوشترست

بنده رااز دست جانان خار غم در پاي دل
ازگل صد برگ بر اطراف بستان خوشترست

مور اگر در خانه خود انس دارد با غمش
خانه آن مور از ملک سليمان خوشترست

تا بکيخسرو در ايران ديدها روشن شود
چشم رستم را زسرمه خاک توران خوشترست

چگونه باتو دگر عشق من کمي گيرد
که لحظه لحظه تو در حسن مي بيفزايي