ديوان سيف فرغاني

مراست سوي تو اي رشک ماه ذره دليل
مراست در رهت اي آفتاب سايه رفيق

در وصال طلب مي کند چو ماهي آب
دل صدف صفتم اي غم تو بحر عميق

چومرغ در قفس وهمچو ماهي اندر دام
همي تپد دل تنگم درين گرفته مضيق

در دندان بنماي از لب همچون آتش
تا زشرم آب شود بار دگر مرواريد

ريسمان مژه ام را بدر اشک اي دوست
چند چون رشته کشد عشق تو در مرواريد

غلام خنده شدم کو روان وپيدا کرد
ترا زپسته شکر وزعقيق خندان در

چو چشمه خضر اندر ميان تاريکي
لب تو کرده نهان اندرآب حيوان در

سؤال بوسه مارا زلب جوابي ده
بزير لعل چوشکر مدار پنهان در

دلم مفرح ياقوت يابد آن ساعت
که از دهان توآيد مرا بدندان در

بچون تو محتشمي بي بها سخن ندهم
بده زلعل شکربار قند وبستان در

دهانت معدن لؤلوست با همه تنگي
بده زکات که مستظهري بچندان در

حصول گوهر وصل تو سخت دشوارست
بدست همچو مني خود نيايد آسان در

گرازلبت بسخن بوسه يي خوهم ندهي
شکرگران چه فروشي چوکردم ارزان در

سخن درشت چو کردم خرد بنرمي گفت
غلط مکن که نسايد کسي بسوهان در

بنزد تو سخن آورد سيف فرغاني
کسي بمصر شکر چون برد بعمان در

زشاعران سخن عاشقان جان پرور
طلب مکن که زهر بحر يافت نتوان در

برسر کوي تو ازديده همي بارم در
اي سرکوي تو چون تاج سزاي گوهر

اي دو عالم زتو پر، روي ترا در جهتي
وجه تعيين متعذر چو قفاي گوهر

نثر در کرد بدين نظم ضميرم آري
دل من هست زمهر تو وعاي گوهر

کارداران تواند اندر جهان خاک وآب
اي فتاده آتش عشق تو مارا در نهاد

در ره وصف تومسکين سيف فرغاني چه گفت
اسب عقلم سم فگند ومرغ وهمم پر نهاد

زآفتاب حسن تو افتاد بر دل نور عشق
پرتو خورشيد در اجزاي کان گوهر نهاد

پادشاهان را جهان بخشيد ومارامهر خود
ديگران راسنگ ومارا در ترازو زر نهاد

چون توانم حال خود پوشيد چون عشقت مرا
در گريبان مشک واندر آستين عنبر نهاد

زآن همي ترسم که با صد تيرگي مانند سيل
در جهان خاکت آب زندگاني بگذرد