ديوان سيف فرغاني

گر نقره (پيش) آيدوگر زر فتد بدست
در کار يار سيم بناگوش مي کنيم

در کوي او دويم چو سگ هر شب وبروز
برخاک راه خفته وخاموش مي کينم

ما در سماع خرقه خود چون قميص گل
پاره ز عشق سرو قبا پوش مي کينم

سايه همت نيفتد بر زمين وآسمان
هر کرا طالع شود خورشيد مهرت در ضمير

ما همچو زبان بهر دهان در
بهر لب بي دهان اوييم

در بلاي عشق او بي اختيار افتاده ام
گرچه اين مذهب ندارم کآدمي مختار نيست

گفت در عالم فرديت خود او احديست
که بخوبي نتوان گفت که ثاني دارد

مشتاق تو در جهان نمي گنجد
سيمرغ تو آشيان نمي خواهد

هرتير که عشق راست در جعبه
جز ابروي تو کمان نمي خواهد

عندليبم ز چمن دور زبانم بستست
آن زمان در سخن آيم که بگلزار رسم

دوست پيغام فرستاد که در فرقت من
صبر کن گرچه بسالي بتو يکبار رسم

من برنگين سخنان ازتو نيابم بويي
ور چه در گفتن طامات بعطار رسم

سيف فرغاني در کار تويي مانع من
پايم از دست بهل تا بسر کار رسم

بسي لطيفه بجز حسن در تو موجودست
بجز شکوفه چه داري بر شجر دانم(؟)

بروي حاجت من بسته باد چون ديوار
بجز در تو اگر من دري دگر دانم

تشنه بر خاک در جانان بمير
ور بگويد آب حيوان ترک کن

از لطف وحسن يارم در جمع گل عذاران
چون برگلست شبنم چون بر شکوفه باران

در صحبت رقيبان هست آن نگار دايم
شمعي بپيش کوران گنجي بدست ماران

در دوستيت خلقي با من شدند دشمن
رستم فرونماند از حرب خرسواران

در روزگار عشقش با غم بساز اي دل
کين غم جدا نگردد ازتو بروزگاران

اي عقل در غم او يکدم مراچو سعدي
(بگذار تا بگريم چون ابر نوبهاران)

عهد خسرو نديد از شيرين
شر و شوري که در زمان شماست

چون دلم بي عشق بيني شمع رويت برفروز
بهر اين افسرده آتش در زمستان تازه کن

بکارگاه جمال تو در همي سازند
سمن ببوي بنفشه شکر برنگ عقيق

مدام مستم چون ريخت ساقي جنت
شراب عشق توم در دل چو جام رقيق