ديوان سيف فرغاني

درکه گريزد زتو که در همه عالم
از تو بجز تو گريزگاه ندارد

از بد ونيکي که سيف گفت در اشعار
جز کرمت هيچ عذر خواه ندارد

شوق تو در دلم از وصل تو افزوني يافت
چه طبيبي که کني درد بدرمان تازه

هست اميدم (که) دگر باره بيمن خاتم
باز در ملک شود حکم سليمان تازه

عاشق رويت که در دنيا نيابد نان درست
از دل اشکسته داردلشکر عالم گشا

در اين هوا که مرا مرغ دل بپروازست
چه جاي زاغ که سيمرغ پر فرو ريزد

گرد ميدان زمين سرگشته گردم همچو گوي
من چو در ميدان عشق تو فگندم گوي را

زين عام را خبر نه که خاص از براي تست
تأثيرلطف صنع يدالله در آب وگل

مانند تو در انجم وافلاک کس نديد
مجموعه يي بر انفس وآفاق مشتمل

اي آنکه عشق تو دل جانست وجان دل
مهرت نهاده لقمه غم در دهان دل

عشقت چو صبح در افق جان کند اثر
پر آفتاب وماه شود آسمان دل

گر عشق تو بود ز ازل در ميان جان
همچون ابد پديد نباشد کران دل

چو مي روي همه در ماتمند عشاقت
بيا که ماتم عشاق هست سور ازتو

بنفس مرده عشق تواند زنده دلان
بجان حيات پذيرند در قبور ازتو

عنان در دست تقديرست اگر نه
بپاي شوق نبود اصفهان دور

چو سگ رو بر نگرداند ازين در
بسنگش گر کني زين آستان دور

زما که مرده عشقيم خنده لايق نيست
چو در عزاي عزيزان ز نوحه گر خنده

ابرام نامه گرچه ازآن در بريده ام
آهم رسول صادق وشعرم رسالتست

شهسواران ترا در آخر پر کاه خاک
اسب پرورده بشير گاو گردون مي شود

گر کند عاشق بسوي پستي دنيا نظر
رفع عيسي در حق او خسف قارون مي شود

اي توانگر در خود برمن مسکين بگشاي
بيخودم کن نفسي وبخودم ره بنماي

در ره عشق تو گردست کسي برتابد
من بسر سير کنم گر دگري کرد بپاي

بر سر خاک در دوست اگر زر يابيم
بر نگيريم و چو خاکش بگذاريم بجاي

زر اشعار او در روم گنجيست
که زير خاک پنهان بازماند

غم تو گفت بشادي برون نه از دل پاي
کنون که دست تصرف در اندرون کردم