ديوان سلمان ساوجي

سنگها برسينه کوبان، جامها در نيل غرق
مي رود نالان فرات، آري ازين غم در عزاست

خيال سرو بلندت در آب مي جويم
زهي لطيف خيالي که در تصور ماست

منم که نيست مرا در سخات هيچ سخن
تويي که در سخن من ترا هزار سخاست

در اموري که پي سد طريق فتن است
در مقامي که گه قطع مهام بشرست

هرکجا سرزده در قلب سماک رمحت
در دم رمح تو سربرزده نجم ظفرست

گشت در شرح ثنايت، قلمم سرگردان
روزگاري است که تا در سر کلک اين سوداست

دولت سراي سلطنتش رايه بهر سر
در گوش کرده حلقه و چون حلقه بر در است

اگرچه غنچه کشيدست پاي در دامن
زده هواي دلش دست در گريبان است

در غم شهدلبان شکرين تو مرا
تن بيمار گدازان چو شکر در لبن است

تا دلم در شکن زلف تو آرام گرفت
ديده من شده در خون دل خويشتن است

در تن زباد برکه زره داشت در دمش
دربرکشيده چرخ ز پولاد جوشن است

زين پيش بود آب روان در تن چمن
و اکنون روان روشنش افسرده در تن است

در سد باب فتنه گيتي سکندر است
در قلع قلب دولت دشمن تهمتن است

داد اضداد جهان را داد عدلت لاجرم
آب در زنجير باد و باد در فرمان اوست

طاعت فکر تو در خود ننهادست فلک
در نهاد فلک اين وضع مخمر شده است

در ملک رحمتت در «هب لي » زد آسمان
يک گوشه از ولايت جاه و جلال يافت

در تو نگيرد دمم، تو سخنم يادگير
ني دم باد صبا در گل خندان گرفت؟

در درج در عقيق لبت نقد جان نهاد
جنسي عزيز يافت، بجايي نهان نهاد

قدر تو با سماک سنان در سنان فکند
صيت تو با شمال عنان در عنان نهاد

در کام طفل خصم تو چون دايه شير کرد
گردون لعاب عقربيش در لبان نهاد

در روز همت تو از افلاس محضري
بنوشت چرخ سفله و در دست کان نهاد

بس در آبدار که طبعم به دولتت
در آستين و دامن آخر زمان نهاد

دانه در مشنو جز سخن دلکش خويش
کان سخن يافته جا در دل عمان باشد

هرگه که مهر روي تو در خاطر آورم
خورشيد سر ز روزن انديشه در کند

ني نبض باد داشت در آن روز جنبشي
ني طبع خاک بود در آن حال برقرار