ديوان سيف فرغاني

در دل از عشق کسي گر خار خارت اوفتد
قصه درد دل من استوارت اوفتد

اين پريشاني که مارا در دلست از عشق تو
زآن همي ترسم که اندر روزگارت اوفتد

من زعشاقت گرفتم خويشتن را در شمار
باشد آحادي چو من اندر شمارت اوفتد

زياد آن رخ رنگين که گل نمونه اوست
مدام در دل خود گلستان همي يابم

ديدن تو ببرد قاعده غم ازدل
بوسه تو بنهد خاصيت جان در لب

بر سرم عشق تو ماليد شبي دست قبول
در دلم مطرب اندوه تو زد چنگ طرب

در جهان دلم اي ترک سيه چشم گذشت
غارت هندوي زلف تو زيغماي عرب

سيف فرغاني در حضرت جانان دايم
خامشي غير ادب دان وسخن ترک ادب

بآب چشم خودش پرورش کنم شب و روز
چو در زمين دلم تخم اندهي کاري

هواي غير تو اندر دلم چنان باشد
که در خزينه سلطان متاع بازاري

تويي که چون بتماشا همي شدي در باغ
بپيش روي تو نرگس بزور و عياري

اگر چه روي تو کم ديد سيف فرغاني
وليک عمر برد برد در طلب کاري

بنده گر در دگري مي نگرد بي رخ تو
خاک چون آب نيابد زمطر نشکيبد

در تو حيرانم وآنکس که ندانست ترا
وندر آن کس که بدانست وطلب کارتو نيست

در طلب کاري گلزار وصالت امروز
نيست راهي که درو پاي من وخار تو نيست

شربت وصل ترا وقت صلاي عام است
زآنکه در شهر کسي نيست که بيمار تو نيست

در بهاي نظري از تو بدادم جاني
بپذير از من اگرچند سزاوار تو نيست

در حلقه زلف تو هر دل خطري دارد
زيرا که سر زلفت پر فتنه سري دارد

من بنده بسي بودم در صحبت آن مردان
عيبم نتوان کردن صحبت اثري دارد

نوميد مباش اي سيف از بوي گل وصلش
در باغ اميد آخر هر شاخ بري دارد

خود عاشق صاحب نظر از عمر چه بيند
چون آينه روي تو در پيش ندارد

مرا در سراي جان هوسهاست با تو
اسير هوا راهوس کم نيايد

اگر رفت بي مونسي سيف ازين در
چو تو مصطفي را انس کم نيايد

بار بر سر گرفته ره درپيش
رفته در پاي خار چون باشد

من پياده کمند در گردن
هم ره من سوار چون باشد