ديوان سيف فرغاني

از لب افشاندي گهر تا زد کمان آرزو
تير حسرت در جگر زآن لعل پيکاني مرا

غوره در چشمم مکن چون ز اشک عنابي چکيد
ناردان بر روي ازآن ياقوت رماني مرا

ثابتم در کار و ازعشقش بگردم دايره است
زين ميان چون نقطه بيرون کرد نتواني مرا

در هلاک من چو هجرانت سبک دستي نکرد
بر درت از بهر وصلست اين گرانجاني مرا

در فراخاي جهان از ازدحام عاشقان
جاي جولاني نماند از تنگ ميداني مرا

از عطاهاي يد اللهي بدست خود بنه
در دلم اسرار و آن اسرار را مستور دار

تا شکروار از مگس دردسري نبود مرا
انگبينم در درون پوشيده چون زنبوردار

پيش ازين تقصير کردم بعد ازين در حضرتت
همتم را بر اداي خدمتت مقصور دار

بنده عشق توام زآن پادشاهي مي کنم
دولتي دارم که در کويت گدايي مي کنم

بارگير نفس شان در هر قدم جاني بداد
تا بدين منزل رسانيدند بار خويش را

ديگران از ترک جان در راه جانان قاصرند
زين شتر دل همرهان بگسل مهار خويش را

هر زمان در حلقه زنجير زلفت مي کشند
يک جهان عاشق دل ديوانه سار خويش را

عقل در کفر و دين سخن گويد
عشق بيرون ازين سخن گويد

آن بيک شبهه در گمان افتد
وين ز حق اليقين سخن گويد

ما دو سر در يکي گريبانيم
چون جداما (ن) کند دو پيرهني

در بهشت اميد ديدارست و گردد چون بهشت
هر مقامي کند رو جلوه کني ديدار خويش

هر بهاري در بر آرد شاهد زيباي گل
هر زمستان چون بسازدگلبني با خار خويش

بنده در وصف تو بسيار سخنها گفتي
اگر از آب نرفتي بزبان شيريني

اي گرفته زحديث تو جهان شيريني
از تو در کام دل ودر لب جان شيريني

شکر و شهد مرا بهر غذاي دل وجان
در لب لعل تو دادند نشان شيريني

چند در حسرت خود کام کني تلخ مرا
از لب چون شکر خود بچشان شيريني

گر چه در عهد تو بسيار نکويان هستند
روح ليسيده زلبشان بزبان شيريني

در دعوي هواي تو عشاق صادقند
زيرا که هست شاهد رويت گواهشان

خال تو ديده اند و بزلف تو داده دل
آن دانه در فگند درين دامگاهشان

با بال چون نگارگه جلوه در بهار
طاوس رشک برده زپر کلاهشان