ديوان سيف فرغاني

ازمعجزات عشق تو ز آب حيات عشق تو
در وکر سينه مرغ شد همچون سمندر آتشم

در حضرت تو کآنجاسلطان کند غلامي
عشقت بداد مارا جامي بدوست کامي

در سايه مانده بودم چون ميوه نارسيده
خورشيد عشقت آمد ازمن ببرد خامي

در پيش صف خوبان از دلبري بيفگند
محراب ابروي تو سجاده امامي

اندام همچو آبت در جامه منقش
چون باده مروق اندر زجاج شامي

فرهاد وار در پس هر سنگ بي دليست
بيگانه خسروست که شيداي عشق تست

اي آسياي سودا اندر سرتو گردان
در ناو قالب خود چون آب دان روان را

تو کرده اي زمستي در خانه دود هستي
تاريک دل نبيند آن شمع روشنان را

در بوته مجاهده گشتم چو سيم صافي
اکنون زغش خويش برستم که کاه ديدم

دولت بصدر صفه الاالهم رسانيد
از بس که آستان و در لا اله ديدم

زهي از زلف تو جان حلقه در گوش
سماع قول تو نايد ز هر گوش

سخن گويي و رو در پرده داري
همه بي بهره اند از تو مگر گوش

تا عشق تو درين دل تاريک ره برد
شد نور شمع تعبيه در پيه خام چشم

چشمم زگريه گر برود هست در سرم
نور خيال روي تو قايم مقام چشم

اي دل زديده آب روان دار تا برد
روزي بسوي خاک در او سلام چشم

نور حسنيست درآن روي،بدان ملتفتم
من در آن آينه از بهر صفا مي نگرم

سيف فرغاني در غير نظر چند کني
گل چو دستم ندهد زآن بگيا مي نگرم

قلم عشق کند درج بنسخ کونين
در خط علم تو مجموعه ما او حي را

در کتب مي نگري،راه رو و کاري کن
کآينه حسن نبخشد رخ نازيبا را

تا تو در گوش دل خويش کني کردستند
پر ز لؤلوي معاني صدف اسما را

عاشق روي ترا در دين عشق
غير تو کفرست و ايمانش تويي

در وصف تو که بهره ما زآن حکايتيست
آنکس فصيح تر که خموشي زبان اوست

ملک خسرو بود دنيا عشق ازو سيريم داد
شور شيرين در سرم رفت از شکر بازآمدم

در شب ادبار من مرغ سعادت پر بکوفت
چون خروس از خواب خوش وقت سحر بازآمدم

آن صفا کز کفر عشقت در دلم تأثير کرد
هرگز آن حاصل نيايد زين مسلماني مرا