ديوان سيف فرغاني

نظر در خود کنم باشد که روزي
ازين پرده شود پيدا رخ تو

هرکرا عشق تو در بزم بزم ازل جامي داد
گر چه مستي نکند تا بابد مخمورست

همه در بزم از دست (تو) نالم چون چنگ
تا که ابريشم رگ برتن چون طنبورست

در شهر اگر زماني آن خوش پسر برآيد
ازهر دلي و جاني سوزي دگر برآيد

ازبهر چون تو دلبردر پاي چون تو گوهر
ازابر در ببارد وز خاک زر برآيد

باري بچشم احسان در سيف بنگراي جان
تا کار هر دو کونش زآن يک نظر برآيد

اي که در جلوه گه حسن تو چون طاوسي
ديگران پاي سياهند بپر پوشيده

تاچه معنيست درين صورت پنهان کرده
تا چه درست در اين حقه سرپوشيده

آفتابي که برهنه رو ميدان شماست
خلعت نور ز رخسار تو در پوشيده

گوهر مهر تودر طينت اين مشتي خاک
همچنانست که در آب حجر پوشيده

آتش هجر تو اندردل هر قطره آب
راست چون در رگ کانست گهر پوشيده

با چنين نقش که دارد زتو ديوار وجود
نشوي از پس هر پرده چو در پوشيده

اينت اعجوبه که در پيش دوکس بر يک چشم
منکشف باشد و بر چشم دگر پوشيده

حامل بار محبت شد وآگاه نبود
زآنک در زير رمادست شرر پوشيده

آشکارا نتوان کرد قضايي که براند
در ميان عشق توچون سر قدر پوشيده

بشادي دل سيف فرغاني اي جان
بتو داده جان در عوض غم گرفته

برهنه گر شود آب روان جان بيني
چو در پياله شراب از قرابه بدنش

مرا که در طلبش خضروار مي گشتم
چوآب حيوان ناگاه بود يافتنش

عشقت آمد در درونم از حجاب خود برون
رفتم و اينجازبهر کشف آن راز آمدم

گر نوازي ور زني هرگز ننالم بي اصول
کز در تسليم با هرپرده دمساز آمدم

سيف فرغاني همي گويد بيا خونم بريز
زآنکه من در کشتن خود با تو انباز آمدم

درپيش شمع حسن تو بالي زدم برخاستم
پروانه وار ازعشق توافتاد در پرآتشم

گر خاطر چون بحر من در سخن راشد صدف
ازسينه پرسوز خود من کان گوهر آتشم

من آن چراغ دولتم از نور قدس افروخته
چون شمع در مشکاة دل دايم مصور آتشم

عشق آتشست وهيمه جان اين پرورش يابد ازآن
نوريست در کانون دل زين هيمه پرور آتشم