ديوان سيف فرغاني

اي که در باغ نکويي بتو نبود مانند
گل برخسار نکو سرو ببالاي بلند

در جهان گر نبود هيچ کسي غم نخورد
زآنکه درويش تو نبود بکسي حاجتمند

دست تدبير کسي پاي گشاده نکند
چون دلي را سر گيسوي توآرد در بند

در عشق يار از سر جاني که داشتم
برخاستم که جان ننشيند بجاي يار

گر در رضاي يار رود جان و دل ازاو
عاشق بترک هردو بجويد رضاي يار

درمان ز کس طلب نکند دردمند دوست
در عافيت نظر نکند مبتلاي يار

در کتاب ما نمي گنجد حروف
درحساب ما نمي آيد عدد

صعب باشد در دل شوريده عشق
گرم باشد آفتاب اندر اسد

در ره عشقت براق همتم
مي زند بر توسن گردون لگد

خامشي بهتر که نتوانم گرفت
خيمه گردون چو خرگه در نمد

عاشق از چرخ و ز انجم برترست
اختر عاشق نيايد در رصد

از کلام او خلايق بي خبر
وز مقام او ملايک در حسد

در کوي عشق اگر تو گدايي کني منال
کاينجا تو باخزينه قارون نيامدي

گر کفش تو دريده (شود) در رهش مرنج
کاينجا تو با درفش فريدون نيامدي

اي شعر بهر نظم تو جز در صفات دوست
بسيار فکر کردم و موزون نيامدي

آن کو متاع جان نکند ترک، رخت او
در خانه به که لايق بازار مانبود

آن مرد کاردان که همه ساله کار کرد
خاکش دهند مزد که در کار مانبود

در کيسه قبول منه گر چه زر بود
آن نقد را که سکه دينار ما نبود

جان بداديم بپيش در آن يار که او
از پس پرده رخي همچو نگارستان داشت

خستم لب تو زآنکه دلم از تو خسته بود
وآنک بحکم شرع قصاص است در جروح

بآب چشم برين خاک در نهال اميد
بسي نشاندم و بسيار برنمي آيد

فصل بهار وصل چو دورست،غنچه وار
در پوست مانده ام،بشکفتن نمي رسم

اندر صفات دوست چگويم سخن چو من
در وصف حال خويش بگفتن نمي رسم

در آن زمان که عرق کرده بود آدم را
بروي زرد زشرم گناه پيشاني

پس هر پرده همچون درنشستم
ولي نگشود در برما رخ تو