ديوان سيف فرغاني

در عهد خوبي تو جوانانه مي خورد
آن زاهدي که پير بود خانقاه را

با عاشق تو خلق در آفاق گو مباش
چون دانه حاصلست نخواهيم کاه را

مکن چون طالب دنيا جهان صورت آبادان
که در ويراني صورت بيابي گنج معني را

بغمزه دل شکن و از جهان برآر نفير
بخنده در سخن آ وز دهان ببار شکر

لب و دهان تو در چشمم آمد و ديدم
بگرد پسته چون آتش آبدار شکر

بوصل همچو تو شيرين چه باشد ار آيد
مرا چو خسرو پرويز در کنار شکر

دهان خود بشکر چون مگس بيالايم
که چون لبت نکند در مذاق کار شکر

ترا بباغ چه حاجت بود که هر ساعت
ز روي خويش در آيينه گلستان بيني

پس از هزار تأمل اگر سخن گويد
چو نيک در نگري زآن دهان نشان بيني

ز موي هم نکني فرق آن مياني را
که در ميانه آن موي تا ميان بيني

بنيکوان نظري کن که بوي او آيد
ز رنگ حسن که در روي نيکوان بيني

در کمان ابرو آورد و بسوي من فگند
يار آهو چشم تير غمزه شير افگنش

باد با تو چون شبي گر سوي بستان بگذرد
همچو بلبل در نوا آيد زبان سوسنش

خسروان او را غلامند اين زمان در ملک روم
همچو شيرين صد کنيزک عاشق اندر ارمنش

بر اميد وصل او چون سيف فرغاني که ديد
طوطيي اندر قفس يا بلبلي در گلشنش

در عشق بازي از تو چون من بيدقي
شه مي خوهد يعني رخ نيکوي تو

بر خاک هر در آب رو بفروختم
تا نان خرم بهر سگان کوي تو

اي خورده روح از جام عشقت باده يي
مي کن نظر در کار کارافتاده يي

مپسند کز کمتر غلامي کم بود
در بندگي تو چو من آزاده يي

نگرفت نقش ديگري تا نقش خود
بنشاندي در طبع چون من ساده يي

بي جواز عشق فردا در سياستگاه حشر
طاعتت محتاج آمرزش بود همچون گناه

گر بگرداني عنان از جانب اين خاکدان
از رکاب خود در آن حضرت فشاني گرد راه

گر دست رسد روزي در پات سرافشانم
هر چند نثارت را لايق نبود جانم

در کار تو از ياران هيچم مددي نايد
اي جمله مدد از تو مگذار بديشانم

من در طلب وصلت چون سيف نيم خاکي
ريگم، نتوان کردن سيراب ببارانم