ديوان سيف فرغاني

فتاد در همه عالم ز عشق تو شوري
بخنده لب بگشا تا جهان شکر گيرد

بدان اميد که از دامنت فشانم گرد
سر آستين مرا ديده در گهر گيرد

زآب چشم روان ديده را ميسر نيست
که خاک کوي تو چون سرمه در بصر گيرد

مگر تو چاره کني ور نه سيف فرغاني
کدام چاره سگالد که با تو در گيرد

بقطع دوستي آنجا که دشمن در ميان آيد
دو يار ناشکيبا را ز يکديگر بگرداند

همي خواهم که در بزمش صراحي وار بنشينم
بگرد مجلسم تا چند چون ساغر بگرداند

بگوشت در نمي آيد فغان سيف فرغاني
که هرشب گوش گردون را بناله کر بگرداند

اي کرده رخت پيدا بر روي قمر لاله
وي کرده لبت پنهان در تنگ شکر بوسه

چون جوف صدف او را پر در دهني بايد
وآنگه طلب کردن زآن درج گهر بوسه

هرجا که تو برخيزي از پاي تو بستاند
زنجير سر زلفت چون حلقه ز در بوسه

تابوت تن ز مرده دل گور کافرست
در جان اگر ز عشق نباشد سکينه يي

اي حال (او) مپرس که چونست در غمت
بشکست چون بسنگ رسيد آبگينه يي

مست شراب عشق تو در زي زاهدان
پيدا بود چنانکه مي اندر قنينه يي

بر قد سيف در ره عشق تو دلق فقر
زيبا چو بر عذار عروسان زرينه يي

آنرا که چو تو سروي در خانه بود دايم
از بي خبري باشد رفتن سوي بستانها

از رنگ تو و بويت در گل اثري ديدست
بلبل که نمي آيد بيرون ز گلستانها

تو در حرم دلها ساکن شده اي وآنگه
سيف از هوس کعبه پيموده بيابانها

از روي تو نور مي درافتد
در کوي تو همچو آتش از طور

چند گويم سخن باغ که همچون خارست
بوستان در ره عشاق تو با چندين گل

تو چنين سرو سمن بار مرو در بستان
کز خجالت نکند ياسمن و نسرين گل

اي عروس چمن از پرده خجلت پس ازين
روي منماي که در جلوه درآمد اين گل

تو با اين حسن اگر در گلشن آيي
نهد پيش رخت رو بر زمين گل

اگر بلبل کند ذکر تو در باغ
ز نامت نقش گيرد چون نگين گل

چو از ذکر لبت شيرين کند کام
شود در حلق زنبور انگبين گل

اگر در خانه گل خواهي بهر وقت
برو آينه برگير و ببين گل