ديوان سيف فرغاني

ز بوستان جمال تو در سفال جهان
سپر غميست ملون بهار ريحاني

من از تعصب دين دشمن ترا کافر
بگويم و نکند رخنه در مسلماني

هواي چون تو پري روي در سر چو مني
بدست ديو بود خاتم سليماني

دل ز روزن چو گرد بيرون شد
کو چو باد اندر آمد از در من

ز ابروي چون کمان خدنگ مژه
راست چون کرد در برابر من

خامي من نگر که در هوست
ديگ سوداست کاسه سر من

همچو آتش هرآنچه ديد بسوخت
عود غم در دل چو مجمر من

گوييا چون بريشم چنگست
هر رگي بهر ناله در بر من

شبي در خلوت وصلت چو بخت خود همي خفتم
اگر اقبال بنهادي ز زانوي تو بالينم

دلم ببريد چون فرهاد عمري کوه اندوهت
مکن اي خسرو خوبان طمع در جان شيرينم

در عروسي جمال تو نمي دانم کس
که ز پيرايه سوداي تو عاطل برود

خاک کويت همه گل گشت زآب چشمم
چون گران بار جفاهاي تو در گل برود

چه پوشي آتش عشقش بدامن
چه مي داري نهان در آستين شمع

ايا خورشيد پيش نور رويت
چو پيش حور در خلد برين شمع

چراغ آسمان آنگه دهد نور
که رويت برفروزد در زمين شمع

سزد که صبر کنم بر فراق دلبر خويش
ازآنکه وصلش ما را نديد در خور خويش

چو شود کز سر جرمم بکرم برخيزي
وز گناهي که از آن در خطرم برخيزي

نشوي عاشق ثابت قدم ار همچون موي
در قفا تيغ زنندت ز سرم برخيزي

من در افتاده بتو و تو بمن مي گويي
کاي مگس وقت نشد کز شکرم برخيزي؟

خشک جاني که مرا هست بقوال دهم
در سماع ار بغزلهاي ترم برخيزي

کرمت دوش مرا گفت نمي خواهم من
کز در او چو گدايان بدرم برخيزي

اي نو عروس حسن ترا آفتاب روي
مه را ز شرم عارض تو در نقاب روي

با ماه عارضت پس ازين آفتاب را
مانند سيل تيره نمايد در آب روي

زلف تو آفتاب رخت را حجاب شد
خورشيد را ز ابر بود در حجاب روي

اگر نقاب براندازي از جمال بشب
چراغ مرده ز شمع رخ تو در گيرد