ديوان سيف فرغاني

ز شعر خود غزلي نزد يار بردم و گفت
يکي بچشم رضا در نگر بشيريني

چو مي روي بسفر شعر بنده با خود بر
که طبع ميل کند در سفر بشيريني

در زمان ما نباشي بي رقيب
باد زن داري بهنگام مگس

خانه سوزست (غمت) در دل من چون آتش
بي قرارست دل اندر بر من چون سيماب

نام شيرين لب خويش ار بزبان آري تو
در دهان شکرين تو شود شهد لعاب

همت عالي عشاق رخت تا حديست
که ز دنياشان در چشم نمي آيد خواب

دي يکي سوخته چون من بتضرع ميگفت
دست برداشته در حضرت رب الارباب

کاي خداوند تو برگيرش اگر خود بمثل
« در ميان من و معشوق همام است حجاب »

با غزلهاي تر بنده که در مدح تو گفت
هست اشعار دگر خشکتر از رود رباب

در خواب کن زماني آسودگان شب را
کآن ماه رو نترسد زآواز صبح خوانان

اي کاشکي رقيبان دانند قيمت تو
گل را چه قدر باشد در دست باغبانان

در عشق صبر بايد تا وصل رو نمايد
اينجا بکار نايد تدبير کاردانان

بس که در آرزوي وصل تو چشمم بگريست
خواب را آب ببرد از حرم بينايي

من ازين در نروم زآنک گروهي عشاق
روي معشوق بديذند بثابت رايي

تا مرا در غم تو با لب خشک
دل بخون جگر کند تر چشم

بچشم زهرم ار کني در جام
بکشم بارم ار نهي بر چشم

از سر ناز در چمن روزي
اي مه لاله روي عبهر چشم

هست در باغ همچو من بيمار
بهر تو نرگس مزور چشم

هرکه دل در تو بست بي بصر است
گر گشايد بروي ديگر چشم

پرده بر وي فرو گذار که هست
اين دل همچو خانه را در چشم

در پس جلباب شب هر صبح روشن رو کني
آفتاب تيره ار از ماه روزافزون خويش

يار بر من در فشاند از لؤلوي مکنون خويش
طالعم مسعود کرد از طلعت ميمون خويش

هرچه در ضمن کتب لفظيست داني معنيش
آخر اي عالم چرايي جاهل از مضمون خويش

بازار حسن داري دکان درو ملاحت
وآن دو عقيق شيرين در وي شکرفروشان

خون جگر نظر کن سودا پزان خود را
با گوشت پاره دل در ديگ سينه جوشان