ديوان سيف فرغاني

ببوسه وعده يي کردي برآمد سالها تا من
ببوي آن شکرجاني چو طوطي در قفس دارم

در چنين محراب گه با شعر تحت المنبري
سيف فرغاني نزيبد اين جماعت را امام

سيف فرغاني براي طعمه طفلان راه
مادر طبع کسي اين شير در پستان نداشت

نه من يک شاعرم در وصف رويت
که تنها مي کنم مدحت سرايي

در شب هجرت ببينم روز وصلت را بخواب
گر تواند بخت خواب آلود من بيدار شد

سازها دارند مردم مختلف بهر طرب
ليک از آنها در خوش آوازي يکي چون چنگ نيست

در بر مطرب ما مي شنود گوش رباب
ناله عشق تو زابريشم چنگ ناهيد

اين صحيح است که در هر دهني از عشقت
ما حديثيم وليکن بتو داريم اسنيد

هرکه در سايه تو باشد نيست
روز او را بآفتاب نياز

هرکه را عشق تو طهارت داد
در دو عالم نيافت جاي نماز

عشق تو در درون ما ازليست
ما نه اکنون همي کنيم آغاز

عشق بر من ببست راه وصال
شير بر سگ نمي کند در باز

هرکه از بهر تو نگفت سخن
سخنش در حقيقت است مجاز

همين که در تو اثر کرد شرم عثماني
شود زرنگ دو رخ چهره تو ذوالنورين

هماي وصل توام سايه بر سر اندازد
رقيب ار نبود در ميان غراب البين

گهرفشان کن بر دوست سيف فرغاني
که هست طبع و دلت در نظم را بحرين

بدانک در دو جهان کعبه دل عشاق
بدوست فخر کند چون بمصطفي حرمين

بکوي عشق وطن ساز و رخت آنجا نه
که دلگشاتر از آن جاي نيست در کونين

خورشيد رخي و يک جهان خلق
چون سايه ترا فتاده در پي

وصف تو ز طبع من عجب نيست
چون در ز صدف چو شکر از ني

مشتاق وصلت اي جان دل در جهان نبندد
انگشتري جم را زآهن نگين نباشد

ما را بتست نسبت و همچون تو نيستيم
گل رنگ دارد و نبود در گلاب رنگ

تا چه معنيست در آن روي جهان آرايش
که دلم برد بدان صورت جان افزايش

چون مرا در هجر تو شب خواب نيست
روز وصلت چون توان ديدن بخواب

مهي که شب همه بر روزن تو دارد چشم
چو آفتاب ترا از شکاف در ديده