ديوان سيف فرغاني

اندرين غبر هيچ آب مخور
که گلوگير گشت نان در وي

گرچه شيرين بود چو نوش کني
نيش بيني بسي نهان در وي

عرصه ملک پر ز ديو شدست
نيست از آدمي نشان در وي

همه را يک سر و دو رو ديدم
آزمودم يکان يکان در وي

جمله از بهر لقمه يي چو سگان
دشمنانند دوستان در وي

چون زر کم عيار قلب آمد
هر کرا کردم امتحان در وي

شد بدي عام آن چنان که دمي
نيک بودن نمي توان در وي

زندگاني عذاب و غير از مرگ
زنده را راحتي مدان در وي

تن او را تعب نيامد کم
چون کسي بيش کند جان در وي

منشين بر زمين او که چو ابر
سيل بارست آسمان در وي

بر تو از غرق نيستم ايمن
که ز بار خودي گران در وي

بر بساط زمين که از پي ملک
خسروان باختند جان در وي

ديدم از اسب دولت افتاده
مات گشته بسي شهان در وي

صاحب تيغ و تير را که بجنگ
نکشيدي کسي کمان در وي

سپر از روي دور کن بنگر
زده رمح اجل سنان در وي

از جهان رفت سيف فرغاني
ماند اشعار ازو نشان در وي

اسب دل چون در قفاي گوي همت راندند
چرخ چوگاني از ايشان چند ميدان باز ماند

زين چند لقب که حد من نيست
بر مزبله در نثار کردي

بماء کرم سايل خويش را
چو گل در چمن چهره ناري کند

ز مظلوم شب خيز غافل مباش
که او در سحرگاه زاري کند

در قيامت زند بر آتشت آب
گر تو اينجا بکس دهي ناني

هر کجا يک جفته بر ديوار زد
در دم از ديوار بگشايد دري

سنگ زير دست آهن سم او
هست چون در زير سنگي ساغري

قطع کن نان سپاهي چون ترا
هست در اصطبل ازين سان صفدري

بهتري دارم طمع از خدمتت
زآنک در آخر بود زين بهتري