167906 مورد در 0.07 ثانیه یافت شد.
ديوان سيف فرغاني
تيغ بيفگن براي دفع سپر گير
سوخته دل بپيش او برو در گير
خيل ملک را چو مرغ سوخته پر گير
بنده او شو و غم در دل آزادمگير
در بنا کردن خانه صفت عاد مگير
وعظ او گوش کن و شعر ورا باد مگير
هر تذروي صد دم طاوس دارد زير بال
واهل رحمت در امور از روي او گيرند فال
کند رين ميدان چو تو مردي نباشد در رجال
حالشان فصليست بيرون از کتاب قيل و قال
تنت در زير پيراهن سگي بي پوستين باشد
کمتر از خاک بود گر ز پي زر گويي
قول با بلبل خوش نغمه برابر گويي
سزد ار همچو ملک روح مصور گويي
هر سخن کز پي آن شمع منور گويي
همچو خواهنده نان هرچه برين در گويي
مشک را مدح بناشد که معطر گويي
برخيز و عزم آن در ميمون جناب کن
جنبش چو ذره در طلب آفتاب کن
پس خانه معامله را فتح باب کن
گر خود بهشت باشد از آن اجتناب کن
در ظاهر ار خطاست برو ارتکاب کن
هم دست در مشيمه ام الکتاب کن
شمشير نطق را پس ازين در قراب کن
رنج اگر در سنگ چون فرهاد که کن مي بري