ديوان سيف فرغاني

نمود عشق تو از آستين غيرت دست
فشاند لعل تو در دامن جهان گوهر

تراست زآن لب نوشين همه سخن شيرين
تراست زآن در دندان همه دهان گوهر

چو در برشته تعلق گرفت عشق بمن
اگرچه زيب نگيرد ز ريسمان گوهر

صدف مثال ميان پر کند جهان از در
چو بحر لطف تو انداخت بر کران گوهر

دهان تو که چو سوراخ در شد از تنگي
همي کند لب لعلت درو نهان گوهر

عروس حسن تو در جلوه آمد و عجبست
که بر زمين نفشاندند از آسمان گوهر

بچشم مردم خاک در تو بر سر من
چنان نموده که بر تاج خسروان گوهر

ز تنگ دستي يا از فراخ گامي بود
که ريختند در اقدام ناکسان گوهر

سخن بنزد تو آرم اگر چه مي دانم
که کس نبرد بدريا در و بکان گوهر

سزد که در قدمت جمله جان نثار کنند
بر آفتاب فشانند اختران گوهر

حديث حسن تو از من بماند در عالم
شدم بخاک و سپردم بخاکدان گوهر

حاکمان در دم از او قبجروتمغا خواهند
عنکبوت ار بنهد گارگه جولاهي

نيست در روم از اسلام بجز نام و شدست
قطب دين مضطرب ورکن شريعت واهي

بي طهارت زالتفات غير اگر طاعت کني
هم حدث اندر وضو هم سهو داري در نماز

آمن از چنگال گرگ اندر ميان بيشها
آهوي ماده بخسبد در کنار شير نر

هتک استار مسلمانان چنين تا کي کنند
ظالمان خانه سوز و کافران پرده در

چون مگس در شهد مظلوم اندر آويزد بدو
اندر آن روزي که از فرزند بگريزد پدر

روز دولت (را) اگر باشد هزاران آفتاب
شب شمر هرگه که مظلومي بنالد در سحر

چون تو مقبل پادشاهي رازوعظ و زجر هست
اين قدر کافي که بسيارست در دنيا عبر

غافل از کار خلق نتوان بود
که بسي خلق در ضمان تواند

ظلمها مي رود بر اهل زمان
زين عوانان که در زمان تواند

با تو در ملک گشته اند شريک
راست گويي برادران تواند

روميان همچو گوسپند از گرگ
همه در زحمت از سگان تواند

نفس سرکش بهر دين ماليده بهتر زير پاي
بهر سلطان مرد لشکر کشته در پيکار به

هرکرا پندار نيکويي نباشد در درون
گرچه بد باشد برو او را ز خود پندار به