ديوان سيف فرغاني

ما در آن دم زهر حسرت مي خوريم
کو ز لب شکرفشان آيد همي

هرکه گريد در هواي او چو ابر
بر هوا دامن کشان آيد همي

هرکه ترک سر کند در کوي دوست
پاي او بر لامکان آيد همي

عاشقان تنگ دل را در رهش
بار سر بر تن گران آيد همي

زآنکه جانان مردل چون صفر را
همچو نقطه در ميان آيد همي

در رکاب اوست دايم حسن از آن
عشق با دل هم عنان آيد همي

گوهر وصفش ز طبع من چنانک
در ز دريا زر ز کان آيد همي

در دلم از تاب عشقت آتشيست
شعر از آن آتش دخان آيد همي

شعر من آتش بمن در زد چو شمع
سوختي زآنت گمان آيد همي

در شب زلف تو قمر ديدن
خوش بود خاصه هر سحر ديدن

جان معني و معني جان را
در پس پرده صور ديدن

اوست پيش و پس همه چيزي
چون غلط مي کني تو در ديدن

نزد ما از خواص اين ره هست
در يکي گام صد خطر ديدن

چند خود را خلاف بايد کرد
در مقامات خير و شر ديدن

گر دولتست در سرت امروز وامگير
از تيغ دوست گردن و از بند يار پاي

بنشين، زآستانه او برمگير سر
برخيز، ليکن از در او برمدار پاي

سربالجام عشق درآور که در مسير
بي ضبط مي نهد شتر بي مهار پاي

سوداي عشق در سر هرکس که خانه کرد
بيرون نهاد از دل او اختيار پاي

چون تو مقيم دايره عشق او شدي
در مرکز ثبات بنه استوار پاي

مانند سايه اين مه خورشيد روي را
در پي بسي دويدم و کردم فگار پاي

چون بر خط تو نيست نباشد عزيز سر
چون در ره تو نيست نيايد بکار پاي

در محفلي که دست تو بوسند عاشقان
نوبت چون آن بنده بود پيش دار پاي

دست اميد در تو زدم از براي آنک
باشد که بر سرم ننهد روزگار پاي

بنگر که تا بدامن گل در زدست دست
چون بر بساط سبزه نهادست خار پاي

در سايه عنايت تو ذره از شرف
بر روي آفتاب نهد ابروار پاي