ديوان سيف فرغاني

اي زهر ره بحضرت تو دري
با تو باز آيم از کدامين در

دل ز خود بر گرفتم و بتو داد
زدم آتش بجان غمگين در

تا چو پشت زمين معرکه شد
روي زردم باشک رنگين در

حسن چون جلوه کرد از رويي
خويشتن را بزلف مشکين در

گل چو بنمود روي گو بلبل
خواب را خار نه ببالين در

مثل ما و تو و قصه عشق
بشنو و باز کن ز تحسين در

صولجان ارجعي زد در قفاي من چو گوي
رو نهادم سوي اين ميدان بسر باز آمدم

بهر ادراک معاني در نگارستان دهر
يک بيک کردم تماشاي صور باز آمدم

گنج حکمت بوذ در هر ذره زآن خورشيدوار
اندر آن ويرانها کردم نظر باز آمدم

مدتي در دامگاه خاک بودم دانه چين
ياد(م) آمد لذت اين آبخور باز آمدم

همچو منج انگبين در کنج بودم منزوي
چون گلي ديدم برافراز شجر باز آمدم

اگر نه مقتبس بودي بروز از شمع رخسارت
نبودي در شب تيره چراغ آسمان روشن

ميان مجلس مستان اگر تو در کنار آيي
ببوسه مي توان خوردن شرابي زآن لبان روشن

درين بازار محتالان ترا عشقست سرمايه
برو از نور او بر کن چراغي در دکان روشن

ز همت (نزد) معشوقست جاي عاشقان عالي
از اختر در شب تيره است راه کهکشان روشن

چو در قنديل طبع من فزودي روغني کردم
چراغ فکرت خود را بچوب امتحان روشن

نام تو چون بر زبان آيد همي
آب حيوان در دهان آيد همي

اشک من بر سوزن مژگان من
چون در اندر ريسمان آيد همي

مي روي چون دلبران وز هر طرف
بي دلي در پي بجان آيد همي

ما بجاي سگ درين در خفته ايم
قسم ما زآن استخوان آيد همي

وصف تو در طبع کژ بنده راست
همچو تيراندر کمان آيد همي

وز گشاد دل که در بند غمست
چون رها شد بر نشان آيد همي

چون فرشته با کسش پيوند نيست
بهر امري در جهان آيد همي

پاي او زنجير تو دارد چو در
زآن مقيم آستان آيد همي

لاله را چهره شود چون شنبليد
کو چو گل در بوستان آيد همي