ديوان سيف فرغاني

آفتاب گرم رو در خانه دارد چون خوهد
شير گردون از براي دفع سرما پوستين

در عجبم تا خود آن زمان چه زمان بود
کآمدن من بسوي ملک جهان بود

نفس نکو ناتوان و در حق مردم
نيک نمي کرد هرکرا که توان بود

زر و درم چون مگس ملازم هر خس
در و گهر چون جرس حلي خران بود

من بزماني که در ممالک گيتي
هر که بتر پيشواي اهل زمان بود

در نظر اهل دل چگونه بود مرد
آنکه بدنياش ميل همچو زنان بود

چو آنجا رسي آستان بوسه ده
در آن بارگه سجده بسيار بر

در او بهشتست آن جا مباش
برو ره ز جنت بديدار بر

در اسحار افغان او بهر تو
به از سجع بلبل باشجار بر

خرد در سر بي محبت چنان
که خر را جواهر بافسار بر

در پي حسن دلربا هر روز
عشق بي بال جان فشان برود

گر تو شرح کتاب حسن کني
مهر و مه چون ورق در آن برود

هرچه در مکتب خبر علم است
جمله بر تخته عيان برود

طالب دوست در پي رنگي
راست چون سگ ببوي نان برود

آن زمان در کنار وصل آيي
که تويي تو از ميان برود

آفتابي که عرش ذره اوست
در دل تنگت آن زمان برود

هرکه در سر هواي او دارد
پايش ار بشکني بجان برود

چون زادراک خود حقيقت عشق
بست بر ديده جهان بين در

بنگر امروز تا چه شور و شرست
از مجازش بويس ورامين در

هست بيرون ز هفت بام فلک
خانه عشق را نخستين در

تا ترا خانه زير اين بام است
نگشايند بر دلت اين در

مطلب عشق را ز عقل که نيست
معني فاتحه بآمين در

رو که هستي تو اندرين خرقه
همچو کردي بشعر پشمين در

عشق ورزي و دوست داري جان
کفر بي شک خلل بود دين در

هستي تو و عشق هر دو بهم
الموتي بود بقزوين در