ديوان سيف فرغاني

سيف فرغاني گرد صف عشاق مگرد
مرد ترسنده هزيمت فگند در لشکر

ميوه وصل خوهي از سر شاخ کرمش
بر در باغ وفا بيخ فرو بر چو شجر

گر چه خمرست نه در مذهب عشقست حرام
هرچه چون خمر زماني ز خودت برد بدر

اي ز روي تو حسن را زينت
حسن از آن روي در جهان سمرست

گرچه خفتن طريق عاشق نيست
کو بشب همچو روز در سهرست

خانه عشق حصن ربانيست
هر که در وي نشست بي خطرست

در رهت بهر خون شدن جانا
همه احشاي اهل دل جگرست

ملک از سوز عشق بهره نداشت
کين نمک در خمير بوالبشرست

بباغي در بديدم پار گل را
مگر گفتم تويي اي يار گل را

وگر بويت ز ديوارش درآيد
ز در بيرون کند گلزار گل را

چو مشکين زلف تو خوش بو نباشد
وگر عنبر بود در بار گل را

چو با آن گلستان در گلشن آيي
نظر بروي کن و بگذار گل را

بشب گر ببيند رخ دوست ماه
چو استاره در روز پنهان شود

گرين درد باشد در اجزاي خاک
زمين آسمان وار گردان شود

بلاهاي او را قدم پيش نه
وگر چه سرت در سر آن شود

تمناي اين کار در سيف هست
گدا عزم دارد که سلطان شود

چو غنچه گل علم خويش در نوردد زود
چو لاله گر رخ او چتر آل بگشايد

حديث جادويي سامري حرام شناس
بغمزه چون در سحر حلال بگشايد

چو دست صالح عشقت عمل کند در دل
ز پاي ناقه طبعم عقال بگشايد

نقاب از رخ خوب آن خوش پسر
برانداز و در صورت جان نگر

چو رنگ و چو بوي اندرو حسن و لطف
در آميخته هردو با يکدگر

کجا اين معالي بود در کسي
کجا اين معاني بوددر صور

دهان تو آن پسته قندبار
در آتش نهان کرده لولوي تر

بهاي شکر جان شيرين دهيم
اگر اين حلاوت بود در شکر

چو من عاشق رويت ار ذره ييست
نياورد خورشيد را در نظر