ديوان سيف فرغاني

نظر کنم بتو از روزن آنچنانکه کند
بآفتاب نظر از شکاف در سايه

مکن تواضع با عاشقان خود زنهار
ايا ز طره تو آفتاب در سايه

در آفرينش هر عين را جدا اثري است
چو آفتاب نديدي همي نگر سايه

فشاند ميوه تر شاخ بارور در باغ
فگند بر سر ره بيد بي هنر سايه

مرا زمانه مدد خواست سنگ نيافت
فگند در ره وصل از فراق تو خرسنگ

ز فيض معدن لطفت عجب همي دارم
که در مقام جمادي نگشت جانور سنگ

در آن مقام که روشن دلان عشق تواند
چو آب آينه گون روي راست مظهر سنگ

که روح مست شود چون بدل در آيد عشق
زمين شراب خورد چون رسد بساغر سنگ

ز بعد آنکه مرا مدتي قضاي آله
ميان خطه تبريز چون گهر در سنگ

بدين قصيده تر در وغاي هجرانش
مراست لشکر از آب و سلاح لشکر سنگ

مگوي از آنکه نباشد درين لطايف عيب
مجوي از آنکه نيابي در آب کوثر سنگ

اگر تو برق در افشان نديده اي هرگز
بگير آينه مي خند و مي نگر دندان

ز خوان لطف تو از بهر استخواني دل
سگيست دوخته بر آستان در دندان

دهانت ديدم و بر عقد در زدم خنده
که هست درج دهان ترا گهر دندان

بشعر نظم معاني وصفت آسان نيست
چو نقش کردن نقاش در صور دندان

ز خوان وصل تو نان اميد خشک آمذ
مرا که در لب تو نيست کارگر دندان

براي آنکه دلت نرم گردد اين گفتم
ولي نکرد ز سختي در او اثر دندان

اميد پسته کور است بسته سر چون جوز
که از شکستن آن هست در خطر دندان

بفصل خزان بود صفراش غالب
کنون باغ را هست در خور شکوفه

بصد پرده بلبل نواساز گردد
چو بگشاد بر شاخ صد در شکوفه

در آن دم که شاخ آستين برفشاند
همي آر دامان و مي بر شکوفه

کنون زينت بال طاوس يابد
چو بگشاد در گلستان پر شکوفه

ازين پيش با خار و خس بود ملحق
که در شاخ تر بود مضمر شکوفه

ورقهاي گل را يکايک بديدم
ز حسن تو جزويست در هر شکوفه

اگر باد بويت بآتش رساند
کند عود در عين مجمر شکوفه