ديوان سيف فرغاني

ور ترا شهرت سعدي نبود نقصي نيست
حاجتي نيست در اسلام اذان را بمنار

شوق گل روي تو چو بلبل
هر لحظه در آردم بگفتار

من در طلب تو گم شدستم
خود گم شده چون بود طلب کار

از دانه خال تو دل من
در دام هواي تو گرفتار

چون کرد بناي آبگيري
بر خاک در تو اشک گل کار

در دست غم تو من چو چنگم
واسباب حيات همچو او تار

در ياب که تا تو آمدي، رفت
کارم از دست و دستم از کار

در دوستي تو و ره تو
مرد اوست که ثابتست و سيار

آن شب که بهم نشسته باشيم
در خلوت قرب يار با يار

کاي در چمن اميد وصلم
چيده ز براي گل بسي خار

جام طرب و هواي خود را
در مجلس ما بگير و بگذار

بر صوفي روح چاک گشته
در رقص دل از سماع اسرار

طاير ميمون عشق جو که در آرد
بيضه جان را بزير بال حقيقت

شاخ درخت هوا چو گشت شکسته
بيخ کند در دلت نهال حقيقت

شمسه حق اليقين چو چشمه خورشيد
شعله زنانست در ظلال حقيقت

سفته گر در علم گفت روا نيست
از صدف شرع انفصال حقيقت

نفس شريفش رسيده بد بشهادت
پيشتر از مرگ در قتال حقيقت

بر در آن معدن از جواهر عرفان
سود کند جان برأس مال حقيقت

والي ملک است شرع تند سياست
در ملکوت آ ببين جلال حقيقت

شرع که در دست حکم قاضي عدل است
مسند او هست پاي مال حقيقت

عقلک شبهه طلب که با دو ورق علم
دمدمه مي کرد در جدال حقيقت

رستم آن معرکه نبود از آنش
پنجه بهم در شکست زال حقيقت

مسئله يي مشکل است يک سخن از من
بشنو و دم در کش از مقال حقيقت

در چشم همتست خيال تو چون عروس
بر دست قدرتست جمال تو چون نگار

در راه گلستان رخت زير پاي دل
سر تيز کرده اند موانع بسان خار