ديوان سيف فرغاني

در بزم خويش زخمه ز اظفار حور کرد
ناهيد رود ساز بر او تار مزهرش

در موسم بهار روا کي بود که زاغ
با عندليب دم زند از صوت منکرش

بعشق روي گل قولي همي گوي
کزين پس راستي در گفتن تست

الا اي غنچه در پوست مانده
بهار آمد گه اشکفتن تست

گل انداما از آن روي از تو دورم
که چندين خار در پيرامن تست

ولي تا زنده اي جانت نکاهد
حيات جان تو در مردن تست

چو در گلزار عشقت ره ندادند
تو خاشاکي و دنيا گلخن تست

چنين تا باريابي بر در دوست
درين ره هرچه بيني دشمن تست

کمند رستمي اندر چه انداز
خلاصش کن که در وي بيژن تست

تو در خوف از خودي، از خود چو رستي
ازآن پس کام شيران مأمن تست

سراندر دام اين عالم مياور
وگرنه خون تو در گردن تست

ز معشوق اگر دور باشي منال
که در عشق دوري نيارد فتور

توي ابر در پيش خورشيد خويش
چو خود را تواني ز خود کرد دور

در شب زلف خود چو مه تابان
از رخ چون بهار خويشتني

صفر بي مغزي و بصد انگشت
روز و شب در شمار خويشتني

چنگ در اين وآن مزن زنهار
که تو نالان ز بار خويشتني

چو دستار رياست بر سر تست
ترا اين طوق در گردن نيايد

دل ناپاک و نور عشق؟ هيهات
سرير شاه در گلخن نيايد

زين چنين صورت گريها گر دلت نقشي گرفت
آهني داري که در وي هست مضمر آينه

الا اي زده چون من از عشق لاف
مزن در ره عشق لاف از گزاف

اگر قطره در نفس خود هست خرد
بزرگست چون شد بدريا مضاف

بر الواح اطفال اگر حرف بود
ببين در نبي سوره يي گشته قاف

شب خويشتن روز کن اين زمان
که مه بدرو ابرست در انکساف

در انداز خود را بدرياي عشق
گهر مي ستان و صدف مي شکاف

چو در دفتر عشقت آرند نام
جهاني شوي از عوارض معاف