حديقة الحقيقة و شريعة الطريقة سنايي

اندرين کارگه به روز و به شب
چنگلش تاب دار و جان در تب

تخم تا در زمين نماند سه ماه
بر اوز کي خوري به خرمنگاه

من که در خانه خود چنين باشم
از پي خوان اهل دين باشم

خود چه گويم که در سپيد و سياه
نيک دانم که نيک داند شاه

همچو شمس است شعر من تابان
ليک جرمش در آسمان پنهان

همچو ابرم ز دست مشتي گل
آب در چشم و آتش اندر دل

آن چنان در سخن ضعيف تنم
که يکي دم به شست بار زنم

فلک نحس را در اين تربت
نان ز ذلست و آبش از کربت

مرد کز ابلهان نهان باشد
در چنين جاي جاي آن باشد

پس در اين روزار نزد خرد
نيک تست آنکه زوت نبود بد

گفت اين گندم از براي چراست
در ميان دو چيز از چپ و راست

يک سخن در وجود چند آيد
که همه خلق را پسند آيد

اندرين تنگ آشيان که منم
در غم نان و آب و پيرهنم

ملک الموت داده در بندان
حصن عمر ترا و تو خندان

همچو عنقا ز خلق عزلت گير
تات نکشند در قفس به زحير

چند گويي چو طوطي از هر در
سخن اندر قفس به سوي شکر

گر زيم بعد از اين نگويم من
در جهان بيش و کم به نظم سخن

اين کتابي که گفته ام در پند
چون رخ حور دلبر و دلبند

منتظر مانده ام در اين اندوه
وز غم روزگار بر دل کوه

اين سخن را مطالعت فرماي
نيک و بد در جواب باز نماي

بس کنم قصه و دعا گويم
مر ترا در ثنا رضا جويم

ديوان سيف فرغاني

آن خداوندي که عالم آن اوست
جسم و جان در قبضه فرمان اوست

سوره حمد و ثناي او بخوان
کآيت عز و علا در شأن اوست

از طشت آبگون فلک بر مثال برق
در روز ابر شعله زند آتش اثير

در پيش صولجان قضاي تو همچو گوي
ميدان بسر همي سپرد چرخ مستدير