167906 مورد در 0.06 ثانیه یافت شد.
ديوان ناصر خسرو
قران است در ثمين محمد
که او بود در خور قرين محمد
کجا رست جز در زمين محمد؟
هم انباز و هم هم نشين محمد
دست اگر خواهند در تاويل بر کيوان کنند
ورنه همچون خويشتن در دين تو را حيران کنند
بکار خويش نکوتر قيام بايد کرد
سلام بايد کرد و مقام بايد کرد
که تيغ جهل همي در نيام بايد کرد»
لاله در پيشش چون غاشيه دار آيد
مر تو را با من در دين چه فخار آيد؟
تا همه خلق بدو در به قرار آيد
که گويند اوست در بند دماوند
کجا يابد رهايش مغزش از گند؟
اگر تو درکشي سر در قزاگند
در اين جاي سپنجي تا کي و چند؟
هشيار هگرز تخم کي کارد؟
در جام شراب زهر بگسارد
در نوش به مکر مي بياچارد
با ديو نشست و خفت چون يارد؟
همان کش در آورد بيرون برد
در امروز بايد که مان بردهد
اگرچه پيش تو در دست ها شکر دارد
مقر خويش نداردش، ره گذر دارد
به چشم دل نگرد در جهان، اگر دارد
که در تنت دو ستمگار مستقر دارد
قرارگاه مگر برتر از قمر دارد
«خداي ما به جهان در زن و پسر دارد»
داد خداوند را مدار به بيداد
جز ز پي راستي نماند و نيفتاد
يا هردوان نهفته در اين گوي اغبرند؟
ور غايبند بر تن ما چونکه حاضرند؟
بي پر بر آشيانه علوي همي پرند
هر دو نه جوهرند ولي نام جوهرند
ويران کنندگان بنا و بناگرند
استاده هر چه دير فروشد همي خرند
چون ذات ذوالجلال نه عنصر نه جوهرند
وينها از آدم اند چرا جملگي خرند؟
از يک نشستن پدرانند و مادرند
زهر داري ساخته در زير قند
اين نبشته ستند در استا و زند
چون فگندندم در اين زندان و بند
سود کي داردت شخص برهمند
گر همي ز ايزد بترسي چون پلند
در وقت شما بند شريعت بگشائيد
مانند عصا مانده شب و روز به پائيد
نه درخور نعلي که بپوشيد و بيائيد
چون جغد به ويرانه در اعداي همائيد
در حشر شما ز آتش سوزنده رهائيد
در پرده دين حق بپوشاند